381W tym czasie Juda odłączył się od swoich braci i przyłączył się do pewnego mieszkańca miasta Adullam, który nazywał się Chira. 2Gdy ujrzał tam córkę Kananejczyka, który miał na imię Szua, wziął ją za żonę i współżył z nią. 3A ona poczęła i urodziła syna, którego nazwała imieniem Er. 4Gdy ponownie poczęła i urodziła syna, nazwała go imieniem Onan. 5Potem znów urodziła syna i dała mu imię Szela. A urodziła go w miejscowości Kezib.
6Juda wziął dla swojego pierworodnego syna Era żonę imieniem Tamar. 7Er, pierworodny syn Judy, nie podobał się jednak Panu, dlatego Pan pozbawił go życia.8Wtedy Juda rzekł do Onana: „Idź do swojej bratowej, weź ją jako szwagier i zapewnij potomstwo swojemu bratu”. 9Ponieważ Onan wiedział, że potomstwo nie będzie należeć do niego, podczas współżycia z żoną brata przerywał stosunek, by nie dać swojemu bratu potomstwa.
10Postępowanie Onana nie podobało się Panu, dlatego pozbawił go życia.11Rzekł więc Juda do swojej synowej Tamar: „Zamieszkaj w domu swojego ojca jako wdowa aż do czasu, gdy dorośnie mój syn Szela”. Myślał jednak: „Oby on również nie umarł, podobnie jak jego bracia”. Tamar poszła więc i zamieszkała w domu swojego ojca.
12Po długim czasie zmarła żona Judy, córka Szuy. Gdy zakończono żałobę, Juda wraz ze swoim przyjacielem Chirą z Adullam poszedł do Timny, bo tam strzyżono jego owce. 13Wtedy doniesiono Tamar: „Twój teść idzie do Timny, aby strzyc swoje owce”. 14Zdjęła więc z siebie wdowie szaty, owinęła się welonem i tak zasłonięta usiadła przy bramie miasta Enaim, leżącego na drodze do Timny. Wiedziała bowiem, że Szela już dorósł, ale ona nie będzie jego żoną.
15Gdy Juda ją zobaczył, pomyślał, że to nierządnica, bo miała zakrytą twarz. 16Zszedł więc z drogi i rzekł do niej: „Oddaj mi się!”. Nie wiedział, że to jego synowa. A ona na to: „Co mi dasz, jeśli ci się oddam?”. 17Odrzekł Juda: „Przyślę ci koźlę ze stada”. Wtedy ona powiedziała: „A czy dasz mi zastaw, zanim przyślesz?”. 18Odparł: „Co mam ci dać w zastaw?”. Ona powiedziała: „Swój sygnet, naszyjnik i laskę, którą masz w ręce”. Dał jej więc, a potem współżył z nią i ona zaszła z nim w ciążę. 19Następnie odeszła, zdjęła z siebie welon i ubrała wdowie szaty.
20Juda posłał koźlę przez swojego przyjaciela z Adullam, by odebrać zastaw od owej kobiety, ale on jej nie znalazł. 21Pytał więc mieszkańców tej miejscowości: „Gdzie w Enaim jest ta nierządnica, która siedziała przy drodze?”. Oni odpowiedzieli: „Nie było tu nierządnicy”. 22Wrócił więc do Judy i powiedział: „Nie znalazłem jej, a mieszkańcy tej miejscowości mówili: «Nie było tu nierządnicy»”. 23Wtedy Juda rzekł: „Niech sobie zatrzyma zastaw, bylebyśmy tylko nie narazili się na pośmiewisko. Przecież posłałem koźlę, a ty jej nie znalazłeś”.
24Po upływie około trzech miesięcy doniesiono Judzie: „Twoja synowa Tamar stała się nierządnicą, a nawet zaszła w ciążę przez nierząd”. Juda zdecydował: „Wyprowadźcie ją i spalcie!”. 25Gdy ją wyprowadzano, przekazała swojemu teściowi wiadomość: „Jestem w ciąży z tym człowiekiem, do którego należą te rzeczy”. I dodała: „Rozpoznaj, proszę, kto jest właścicielem tego sygnetu, naszyjnika i laski”. 26Juda rozpoznał je i stwierdził: „Ona jest sprawiedliwsza ode mnie, bo przecież nie dałem jej za żonę mojemu synowi Szeli”. Więcej jednak już z nią nie współżył.
27Gdy nadszedł czas porodu, okazało się, że będzie mieć bliźnięta. 28W czasie porodu jedno z dzieci wyciągnęło rączkę. Położna zawiązała na tej rączce czerwoną tasiemkę mówiąc: „On urodzi się pierwszy”. 29Dziecko jednak cofnęło rączkę, a urodził się jego brat. Wtedy ona rzekła: „Jak się przedarłeś przez to przejście?”. I nazwano go Peres. 30Potem urodził się jego brat, który miał na rączce czerwoną tasiemkę. I nazwano go Zerach.
Tekst ten jest wtrętem do historii Józefa i nie ma z nią bezpośredniego związku. Ważne wydaje się w nim ukazanie powiązań Judy z Kananejczykami, czyli z Ziemią Obiecaną. Jego synów wymienia się jako głowy rodów, które z czasem, jako plemię Judy, odegrały ważną rolę w Izraelu (Lb 26,19-22; 1Krn 2,1-6). Przedwczesna śmierć Era, według ówczesnych wyobrażeń, była interpretowana jako kara za złe postępowanie. Onan umarł, ponieważ nie chciał wypełnić prawa lewiratu (Pwt 25,5-10). Juda, nie wiedząc o postępowaniu swoich synów, mógł sądzić, że na Tamar ciąży jakaś klątwa. Z tego powodu nie chciał jej oddać swojego trzeciego syna. W ten sposób on także wykroczył przeciwko prawu, według którego Szela powinien poślubić Tamar. Podstęp Tamar sprawia więc, że ojcem jej dzieci, zamiast Szeli, staje się Juda. On również musi wydać wyrok w jej sprawie, gdy wychodzi na jaw, że jako wdowa jest w ciąży. Prawo nakazywało w takich przypadkach ukamienować tę kobietę i mężczyznę, który z nią współżył (Pwt 22,23-24). Czyn Tamar nie jest jednak potępiony i stwierdza się, że postąpiła słusznie, domagając się sprawiedliwości. Za sprawiedliwe uważa się również zachowanie Judy, który przyznaje rację Tamar i uznaje jej dzieci za swoje. W późniejszej tradycji zachowa się pamięć o Tamar (Rt 4,12), a jej syn Peres będzie wspomniany jako przodek króla Dawida (Rt 4,18-22; 2Krn 2,5-15). Historia Judy i Tamar pokazuje po raz kolejny, że Bóg może uczynić ludzkie czyny narzędziem spełnienia swojej woli. Zamysł Boży objawia się niekiedy dopiero w następnych pokoleniach i można go odczytać z perspektywy czasu.