20¹Wtedy Dawid zbiegł z Najot koło Rama i udał się do Jonatana. Gdy przyszedł do niego, powiedział: „Co ja takiego zrobiłem, czym zgrzeszyłem lub czym wykroczyłem przeciw twojemu ojcu, że czyha na moje życie?”. ²Jonatan mu odpowiedział: „W żadnym wypadku! Nie umrzesz! Mój ojciec nie robi nic bez powiadomienia mnie o tym. Dlaczego więc miałby zataić przede mną ten właśnie zamiar? To niemożliwe!”. ³Lecz Dawid przysięgał mu i mówił: „Twój ojciec dobrze wie o naszej przyjaźni. Dlatego pomyślał sobie: «Nie musi o tym wiedzieć Jonatan, aby się nie zamartwiał». Ale na życie Pana i na twoje życie, zapewniam cię, że od śmierci dzieli mnie tylko jeden krok!”.⁴Jonatan odpowiedział Dawidowi: „Czegokolwiek sobie zażyczysz, zrobię to dla ciebie!”. ⁵Dawid mu odparł: „Jutro świętujemy nów księżyca i powinienem zasiadać z królem przy stole. Pozwól mi jednak schronić się w polu aż do pojutrzejszego wieczora.⁶Jeśli twój ojciec zechce mnie zobaczyć, ty mu powiesz: «Usilnie prosił mnie Dawid, aby mógł pójść do Betlejem, swojego miasta, gdyż tam jego rodzina składa doroczną ofiarę». ⁷Jeśli powie: «Dobrze», będzie to znaczyło, że nic mi nie grozi. Jeżeli jednak wybuchnie gniewem, będziesz miał dowód, że najgorsze zostało postanowione! ⁸Będziesz więc mógł dochować wierności twojemu słudze, gdyż związaliśmy się przyjaźnią w imięPana. Zresztą, jeśli w czymkolwiek zawiniłem, to raczej sam mnie zabij, zamiast mnie prowadzić do twojego ojca”.⁹Jonatan odpowiedział: „Przenigdy! Jeśli się tylko dowiem, że mój ojciec postanowił wobec ciebie coś złego, to zaraz ci o tym powiem”. ¹⁰Dawid powiedział do Jonatana: „Oby tylko ktoś mógł przynieść mi wiadomość, jeśli twój ojciec da ci niepomyślną odpowiedź”. ¹¹Jonatan powiedział do Dawida: „Wyjdźmy na zewnątrz!”. I wyszli obaj w pole. ¹²Wtedy Jonatan powiedział Dawidowi: „Na życie Pana, Boga Izraela! Przyrzekam ci, że o tej porze jutro lub pojutrze wybadam mojego ojca w twojej sprawie. Jeśli się okaże, że jest dobrze nastawiony do ciebie, nie będę do ciebie nikogo posyłał, ani ci niczego przekazywał.¹³Niech Pan mnie ciężko ukarze, jeśli nie dam ci znać, gdyby mój ojciec postanowił coś złego przeciw tobie. Wtedy cię odprawię i pójdziesz sobie bez żadnych przeszkód. Niech Pan będzie z tobą, jak był z moim ojcem!¹⁴A potem, jeśli pozostanę przy życiu, postępuj ze mną według dobroci Pana! Jeśli zaś umrę,¹⁵nie odmawiaj twojej dobroci moim potomkom na zawsze, nawet kiedy Pan wygubi wszystkich twoich nieprzyjaciół z powierzchni ziemi”.¹⁶I zawarł Jonatan przymierze z domem Dawida, życząc mu, aby Pan dokonał zemsty na wrogach Dawida!¹⁷Jonatan jeszcze raz przysiągł Dawidowi swoją przyjaźń, bo kochał go z całego serca.

¹⁸Jonatan powiedział Dawidowi: „Jutro nów księżyca. Zauważą, że cię nie ma, gdyż twoje miejsce będzie puste.¹⁹Przeczekaj trzy dni, a potem idź do miejsca, w którym niegdyś się ukrywałeś, i bądź w pobliżu kamienia Haezel. ²⁰Ja zaś wystrzelę trzy strzały w jego kierunku, celując do tarczy. ²¹Zaraz potem wyślę chłopca z poleceniem, aby odszukał strzały. Jeśli zawołam: Patrz, strzały nie są tak daleko, wróć i pozbieraj je!, to będzie znaczyć, że możesz powrócić, gdyż jesteś bezpieczny i nic ci nie grozi. Przysięgam na życie Pana !²²Jeżeli jednak powiem do młodzieńca: Strzały są dalej niż stoisz!, wtedy uciekaj, bo Pan chce, abyś zniknął.²³Pan zaś niech będzie na zawsze świadkiem tego, co sobie wzajemnie przyrzekliśmy”.²⁴Dawid więc poszedł poszukać sobie kryjówki w polu.

Kiedy nadszedł nów księżyca, król zasiadł przy stole do ucztowania. ²⁵Jak to było w zwyczaju, król zajął miejsce na krześle przy ścianie, dowódca Abner usiadł obok niego, Jonatan naprzeciwko i jedynie miejsce Dawida pozostało puste. ²⁶Saul nie powiedział tego dnia ani słowa, gdyż myślał sobie: „Dawid nie mógł przyjść przez jakiś przypadek, najpewniej z powodu nieczystości”.

²⁷Ale nazajutrz, drugiego dnia świątecznego, gdy miejsce Dawida znowu było puste, Saul spytał Jonatana, swojego syna: „Dlaczego nie przyszedł na ucztę syn Jessego ani wczoraj, ani dzisiaj?”. ²⁸Jonatan odpowiedział: „Dawid prosił mnie usilnie, abym pozwolił mu pójść do Betlejem. ²⁹Mówił mi: «Pozwól mi pójść do mojego miasta, gdyż moja rodzina obchodzi święto i mój brat bardzo nalegał, abym przybył. Jeśli więc jesteś mi życzliwy, to niech będzie mi wolno pójść i spotkać się z moimi krewnymi!». Dlatego to Dawid nie przyszedł do królewskiego stołu”. ³⁰Saul bardzo się rozgniewał na Jonatana i rzekł do niego: „Synu buntowniczy! Wiem, że zaprzyjaźniłeś się z synem Jessego na twoją hańbę i na hańbę nagości twojej matki! ³¹Ale uważaj, bo jak długo chodzi po ziemi syn Jessego, nie jesteś bezpieczny ani ty, ani twoje królestwo. Teraz więc poślij po niego i sprowadź go, gdyż powinien umrzeć”. ³²Jonatan odpowiedział: „Dlaczego ma umrzeć? Cóż złego uczynił?”. ³³Wtedy Saul rzucił w niego włócznią, chcąc go przebić. Jonatan więc zrozumiał, że jego ojciec nieodwołalnie postanowił zabić Dawida. ³⁴Rozgniewał się Jonatan i wstał od stołu. W tym drugim dniu nowiu księżyca nie wziął niczego do ust, gdyż bardzo się martwił z powodu Dawida, którego Saul tak znieważył.

³⁵Nazajutrz rano Jonatan wyszedł w pole, na miejsce ustalone z Dawidem. Towarzyszył mu młody sługa. ³⁶Jonatan powiedział chłopcu: „Pobiegnij naprzód! Będziesz zbierał strzały, które ja wystrzelę”. Kiedy chłopiec pobiegł, Jonatan wypuścił strzałę, która poszybowała nad nim. ³⁷Skoro chłopiec dochodził do miejsca, gdzie spadła strzała wystrzelona przez Jonatana, zawołał on w kierunku chłopca: „Czy strzała nie jest dalej, niż miejsce, w którym stoisz?”. ³⁸Jonatan dodał: „Żwawo, chłopcze, pospiesz się, nie stój!”. Chłopiec odnalazł strzałę i powrócił do swojego pana. ³⁹Chłopiec nie miał pojęcia o całej sprawie, gdyż tylko Jonatan i Dawid byli w nią wtajemniczeni. ⁴⁰Jonatan oddał swój łuk i strzały chłopcu i powiedział: „Idź, odnieś to do miasta!”. ⁴¹Kiedy chłopiec poszedł, Dawid podniósł się od strony kopca, a następnie trzy razy pokłonił się głęboko, aż do samej ziemi. Potem ucałowali się wzajemnie i razem bardzo płakali. ⁴²W końcu Jonatan rzekł do Dawida: „Idź w pokoju! Niech się stanie to, co sobie przysięgliśmy w imięPana , mówiąc: Pan będzie świadkiem między mną a tobą, między moim potomstwem a twoim potomstwem na wieki”.

CAŁOPALENIE,

OŁTARZ.

JEZUS.

JUDA.

GNIEW BOŻY.

NERKI.

JEZUS.