25¹W tym czasie umarł Samuel. Wszyscy Izraelici zebrali się więc, by wziąć udział w obrzędach żałobnych. Potem go pochowali w jego rodzinnej miejscowości Rama.

Dawid zaś pomaszerował ku pustyni Paran.

²W miejscowości Maon żył pewien bardzo bogaty człowiek, który miał trzy tysiące owiec i tysiąc kóz. Jego posiadłości znajdowały się w Karmelu i człowiek ten udał się tam w związku ze strzyżeniem owiec.³Nazywał się on Nabal, a jego żona miała na imię Abigail. Kobieta ta wyróżniała się roztropnością i urodą, podczas gdy jej mąż był nieokrzesany i zły. Wywodził się on z rodu Kalebitów.

⁴Dawid dowiedział się na pustyni, że Nabal strzyże swoje owce. ⁵Wysłał zatem dziesięciu spośród swoich towarzyszy z poleceniem: „Udajcie się do Karmelu, a gdy zajdziecie do Nabala, pozdrówcie go w moim imieniu. ⁶Potem powiedzcie tak: «Bądź zdrów! Niech się szczęści tobie, twojej rodzinie i wszystkiemu, co posiadasz! ⁷Właśnie dowiedziałem się, że strzyżesz swoje owce. Wiesz, że przez cały czas, kiedy twoi pasterze przebywali obok nas w Karmelu, nie napadaliśmy na nich i nie zginęło żadne z ich zwierząt. ⁸Możesz zapytać swoich sług, a oni ci to potwierdzą. Okaż więc życzliwość moim ludziom, którzy przychodzą do ciebie w ten świąteczny dzień. Proszę cię, daj coś z tego, czym rozporządzasz, twoim sługom i Dawidowi, twojemu synowi»”.

⁹Wysłańcy Dawida przyszli do Nabala i powiedzieli w imieniu Dawida wszystko, co mieli polecone, i oczekiwali na odpowiedź. ¹⁰A Nabal im odpowiedział tak: „Kimże jest Dawid i kimże jest syn Jessego! Iluż to dzisiaj jest niewolników, którzy uciekają od swoich panów! ¹¹Miałbym zabrać mój chleb, moją wodę, moje mięso, które przygotowałem dla strzygących moje owce, i oddać je ludziom, o których nawet nie wiem, skąd przychodzą?”.

¹²Wysłańcy udali się w drogę powrotną, a kiedy przybyli, przedstawili Dawidowi odpowiedź Nabala.¹³Wtedy Dawid rozkazał swoim ludziom: „Niech każdy przypasze swój miecz!”. Wszyscy żołnierze przytwierdzili do pasów miecze. Tak samo zrobił Dawid. Następnie około czterystu mężczyzn wyruszyło z Dawidem, podczas gdy dwustu pozostało przy taborach.

¹⁴Jeden ze sług Nabala przyszedł do Abigail, żony Nabala, i tak ją ostrzegł: „Dawid przysłał z pustyni posłańców, aby pozdrowili naszego pana, a on ich źle potraktował. ¹⁵A przecież ci ludzie byli dla nas bardzo dobrzy, w niczym się nam nie naprzykrzali i niczego nam nie zabrali przez cały czas, kiedy wędrowaliśmy tuż obok siebie po stepie. ¹⁶Murem byli dla nas tak w nocy jak i we dnie przez cały czas, kiedy blisko nich paśliśmy owce. ¹⁷Teraz więc zastanów się dobrze, co powinnaś zrobić, gdyż nieszczęście zawisło nad naszym panem i nad całym jego domem. A on sam jest człowiekiem tak ograniczonym, że nie warto w ogóle z nim mówić”.

¹⁸Abigail, nie zwlekając, przygotowała dwieście chlebów, dwa worki skórzane wina, pięć owiec dobrze upieczonych, pięć miar prażonego ziarna, sto kiści suszonych winogron i dwieście placków figowych. Wszystko to załadowała na osły ¹⁹i rozkazała swoim sługom: „Idźcie przede mną, a ja pójdę za wami”. Ale swojemu mężowi Nabalowi nic o tym nie powiedziała.

²⁰Dosiadła osła i zjeżdżała w dół zboczem osłoniętym przez wzgórza. W tym samym czasie Dawid i jego towarzysze szli naprzeciw. Niespodziewanie znalazła się przed nimi.

²¹Dawid właśnie tak sobie myślał: „Oto czego się doczekałem za to, że na pustyni strzegłem wszystkiego, co należy do tego człowieka. Ja dbałem, żeby on nie poniósł żadnej szkody i za to dobro on mi odpłacił taką niegodziwością. ²²Niech Pan mnie ciężko ukarze, jeśli pozostawię przy życiu do rana choćby jednego z mężczyzn Nabala!”.²³Kiedy więc Abigail spostrzegła Dawida, pospiesznie zsiadła z osła i padła przed nim twarzą na ziemię w głębokim pokłonie. ²⁴Następnie przypadła do jego stóp i powiedziała: „Panie mój, niech to wykroczenie będzie mi policzone! Pozwól mi jednak przemówić do ciebie i racz wysłuchać słów twojej służebnicy! ²⁵Niech mój pan nie przejmuje się tym nierozumnym człowiekiem, Nabalem! Jakie bowiem nosi imię, taki jest i on sam: nazywa się „Głupi” i jest rzeczywiście głupi. Gdy chodzi o mnie, twoją służebnicę, to nic nie wiedziałam o tym, że przysłałeś, panie, swoich ludzi. ²⁶A teraz zaklinam cię na Pana żyjącego i na twoje życie, mój panie! Niechaj cię Pan powstrzyma od rozlewu krwi i wymierzenia sprawiedliwości na własną rękę! Niechaj twoich nieprzyjaciół i wszystkich, którzy knują zło przeciw tobie, spotka taki los jak Nabala!²⁷Zechciej przyjąć podarunki, jakie przyniosłam memu panu: niech rozdzielą je między żołnierzy, którzy ci towarzyszą! ²⁸Proszę także, wybacz winę twojej służebnicy! Jestem pewna, że Pan utrwali panowanie twojego rodu, dlatego że prowadzisz wojny Pana i najmniejszego zła nie popełniłeś od twoich najwcześniejszych lat.²⁹Gdyby ktoś czyhał na twoje życie, to niech Pan, twój Bóg, zawsze strzeże twojego życia jak swojej najdroższej rzeczy! Natomiast życie twoich nieprzyjaciół niechaj wyrzuci jak kamień z zagłębienia procy!³⁰I kiedy Pan spełni wszystkie dobrodziejstwa, jakie obiecał memu panu, i ustanowi cię przywódcą Izraela,³¹niech nie będzie dla ciebie wyrzutem i udręką serca to, że przelałeś krew bez powodu i na własną rękę wymierzyłeś sprawiedliwość. Kiedy zaś Pan okaże swoją dobroć memu panu, wspomnij na swoją służebnicę!”.

³²Dawid przemówił do Abigail: „Niech będą dzięki Panu, Bogu Izraela, za to, że posłał cię dzisiaj na moje spotkanie!³³Niech będzie błogosławiony twój rozsądek. Ty mnie powstrzymałaś dzisiaj od przelania krwi i wymierzenia sprawiedliwości. ³⁴Bo gdybyś nie pospieszyła na moje spotkanie, to przysięgam ci na życie Pana, Boga Izraela, który mnie powstrzymał od popełnienia tego zła, jutro o świcie Nabal nie miałby już u siebie ani jednego mężczyzny”.

³⁵Dawid przyjął to, co Abigail mu przyniosła, a jej samej powiedział: „Wracaj w pokoju do swojego domu! Widzisz, że cię wysłuchałem i łaskawie przyjąłem!”.

³⁶Kiedy Abigail wróciła do domu, znalazła Nabala ucztującego. Była to uczta prawdziwie królewska. A Nabal był tak pijany i rozochocony, że Abigail nie powiedziała mu ani słowa aż do rana. ³⁷Gdy nadszedł ranek i Nabal wytrzeźwiał, żona opowiedziała mu o wszystkim, co zaszło. Wtedy zamarło serce Nabala i znieruchomiał jak kamień. ³⁸Po upływie dziesięciu dni Pan zesłał jeszcze jeden atak i Nabal umarł.

³⁹Gdy Dawid dowiedział się o śmierci Nabala, zawołał: „Dzięki niech będą Panu za to, że wymierzył sprawiedliwość za zniewagę, jakiej doznałem od Nabala! Niech będą dzięki Panu za to, że powstrzymał swojego sługę od szukania zemsty, a przewrotność Nabala obrócił przeciw niemu samemu!”.

Po jakimś czasie Dawid wysłał posłańców do Abigail z oświadczeniem, że chce ją wziąć sobie za żonę. ⁴⁰Słudzy Dawida przybyli do Abigail do Karmelu i powiedzieli jej: „Dawid wysłał nas do ciebie z prośbą, abyś została jego żoną”. ⁴¹Abigail wstała i pokłoniła się twarzą do ziemi, a potem powiedziała: „Będę niewolnicą mego pana, gotową obmywać nogi jego sług!”. ⁴²Po czym Abigail szybko się zebrała, wsiadła na osła i w towarzystwie pięciu służących ruszyła z posłańcami Dawida. Tak została jego żoną.

⁴³Już wcześniej Dawid wziął sobie za żonę Achinoam z Jezreel. Tak więc obie, Achinoam i Abigail, były jego żonami. ⁴⁴Gdy zaś chodzi o pierwszą żonę Dawida, Mikal, córkę Saula, to jej ojciec oddał ją za żonę niejakiemu Paltiemu, synowi Laisza z Gallim.

GNIEW BOŻY.

DUSZA.

JUDA.

NERKI.

DUSZA.