18¹Dawid dokonał przeglądu oddziałów, które znajdowały się przy nim, i ustanowił dowódców nad tysiącami i nad setkami żołnierzy. ²Następnie powierzył jedną trzecią wojska Joabowi, jedną trzecią Abiszajowi, synowi Serui, bratu Joaba, i jedną trzecią Itajowi z Gat. Wtedy Dawid oznajmił żołnierzom, że on również osobiście wyruszy z nimi do bitwy. ³Ale żołnierze zaczęli wołać: „Nie możesz iść z nami! Bo jeśli my będziemy uciekać, wrogowie nie będą się tym przejmować. I jeśli nawet zginie nas połowa, nikt nie zwróci na to uwagi. Bo tylko ty się liczysz, jesteś wart tyle, co dziesięć tysięcy żołnierzy! Dlatego lepiej będzie, gdy zostaniesz w mieście, skąd możesz przysłać nam pomoc”. ⁴Król Dawid odpowiedział: „Dobrze, postąpię tak, jak uznaliście za słuszne”. Król zajął więc miejsce przy bramie miasta, a żołnierze setkami i tysiącami wyruszali do bitwy. ⁵Król wydał jeszcze Joabowi, Abiszajowi i Itajowi następujący rozkaz: „Oszczędźcie mi młodego Absaloma!”. I wszyscy żołnierze słyszeli, jak król dawał dowódcom to rozporządzenie w sprawie Absaloma.

⁶Wojsko Dawida wyruszyło w pole do walki z Izraelitami dowodzonymi przez Absaloma i wywiązała się bitwa w lesie Efraima. ⁷Armia Izraela została tam pobita przez żołnierzy Dawida. W tym dniu Izrael poniósł wielką klęskę i stracił dwadzieścia tysięcy ludzi. ⁸Bitwa przeniosła się na całą okolicę i więcej ludzi zginęło w lesie, niż padło od miecza w bitwie. ⁹W pewnym momencie Absalom dosiadający muła natknął się na żołnierzy Dawida. Muł zapuścił się pod konary wielkiego terebintu. Absalom zaczepił głową o gałęzie terebintu i kiedy muł, na którym jechał, popędził dalej, on zawisł między niebem i ziemią. ¹⁰Zobaczył to jeden z żołnierzy Dawida i doniósł o tym Joabowi: „Widziałem Absaloma uwięzionego w konarach terebintu”. ¹¹Joab odparł mu: „Skoro go widziałeś, to dlaczego go tam nie zabiłeś? Dałbym ci zaraz dziesięć sztuk srebra i jeden pas”. ¹²Żołnierz odpowiedział Joabowi: „Choćbyś mi nawet ofiarował tysiąc sztuk srebra, nie podniósłbym ręki na syna królewskiego! Słyszeliśmy na własne uszy, jak król przykazywał tobie, Abiszajowi i Itajowi: «Zachowajcie mi młodego Absaloma!». ¹³Gdybym go zabił, udając, że o niczym nie słyszałem, król i tak odkryłby moje kłamstwo – bo przed królem nic się nie ukryje – a ty pierwszy stanąłbyś przeciwko mnie!”. ¹⁴Joab odrzekł: „Nie będę dłużej tracił z tobą czasu!”. Wziął trzy oszczepy, poszedł i wbił je w serces Absaloma, który wisząc w gęstwinie terebintu, wciąż jeszcze żył. ¹⁵Potem otoczyło Absaloma dziesięciu młodych żołnierzy, którzy nosili zbroję Joaba, i zadali mu śmiertelne ciosy.

¹⁶W końcu Joab zagrał na rogu i wojsko przestało ścigać Izraelitów, gdyż Joab je powstrzymał. ¹⁷Następnie żołnierze wzięli ciało Absaloma i wrzucili do wielkiego dołu w lesie. Potem usypali nad nim bardzo duży kopiec z kamieni. W tym czasie żołnierze Absaloma, ratując się ucieczką, wracali do swoich domów.

¹⁸Absalom jeszcze za swojego życia postawił sobie pomnik w Dolinie Królewskiej, gdyż mówił: „Nie mam syna, który zapewniłby mi sławę”. Pomnik ten nazwał swoim imieniem. I do dnia dzisiejszego nazywa się on Pomnikiem Absaloma.

¹⁹Wtedy Achimaas, syn Sadoka, powiedział do Joaba: „Pozwól mi pobiec do króla i zanieść mu wiadomość, że Pan go wybawił z mocy jego nieprzyjaciół”. ²⁰Ale Joab mu odpowiedział: „Dziś nie byłbyś zwiastunem dobrej nowiny. Pójdziesz z dobrą nowiną kiedy indziej, ale nie dziś, ponieważ chodzi o śmierć syna królewskiego”. ²¹Wtedy Joab zawołał pewnego Kuszytę i rozkazał mu: „Idź i powiedz królowi o wszystkim, co widziałeś!”. Ten pokłonił się nisko Joabowi i pobiegł. ²²Ale Achimaas ponownie zwrócił się do Joaba: „Niech się dzieje co chce! Pozwól, że i ja pobiegnę za Kuszytą!”. Joab mu odpowiedział: „Dlaczegóż to, mój synu, chcesz biec? Za tę nowinę nie dostaniesz nagrody”. ²³„Niech się dzieje co chce! – powtórzył Achimaas – pobiegnę!”. Joab rzekł: „Zatem biegnij!”. Pobiegł więc Achimaas szlakiem jordańskim i wyprzedził Kuszytę.

²⁴Dawid w tym czasie usadowił się między zewnętrzną a wewnętrzną bramą miasta. Strażnik wyszedł na taras bramy, na sam szczyt muru, i patrzył ku horyzontowi. Nagle dostrzegł biegnącego człowieka ²⁵i powiadomił o tym króla. Król powiedział: „Jeżeli biegnie jeden człowiek, to przynosi dobrą nowinę”. Gdy ten posłaniec dalej biegł i przybliżał się, ²⁶strażnik zobaczył drugiego biegnącego człowieka. Zawołał więc w stronę odźwiernego: „Jakiś inny człowiek biegnie sam!”. Król znowu rzekł: „Także i ten przynosi dobrą nowinę”. ²⁷Po chwili strażnik dorzucił: „Po sposobie poruszania się rozpoznaję pierwszego człowieka: jest to Achimaas, syn Sadoka”. Król powiedział: „To dobry człowiek i niesie dobrą wiadomość”.

²⁸Achimaas zawołał do króla: „Bądź pozdrowiony!”. Pokłonił się przed królem twarzą do ziemi, a następnie powiedział: „Błogosławiony niech będzie Pan, Bóg twój, który zgniótł buntowników, podnoszących swoje ręce przeciw królowi, memu panu!”.²⁹Król zapytał: „Czy dobrze się ma młody Absalom?”. Achimaas odpowiedział: „Gdy Joab nas wysyłał w drogę, a mianowicie innego sługę królewskiego i mnie, widziałem wielkie zamieszanie, ale nie wiem, o co tam chodziło”. ³⁰Król rzekł: „Dobrze, odejdź, ale pozostań w pobliżu!”. Achimaas odszedł i czekał. ³¹Wtedy Kuszyta zbliżył się i powiedział do króla: „Panie mój, królu, oto jest dobra nowina! Dzisiaj Pan wybawił cię z mocy wszystkich powstających przeciw tobie!”.³²Król zapytał Kuszytę: „Czy dobrze się ma młody Absalom?”. Kuszyta odpowiedział: „Królu, mój panie! Niech to, co spotkało tego młodego człowieka, będzie udziałem twoich nieprzyjaciół i wszystkich, którzy powstają przeciw tobie!”.

JUDA.