19¹Król był zdruzgotany. Poszedł do górnej sali w budynku bramy i zaczął płakać. A idąc, tak zawodził: „Mój synu, Absalomie! Mój synu, Absalomie! Obym to ja umarł zamiast ciebie, Absalomie, mój synu, mój synu!”.

²Powiedziano Joabowi: „Król płacze i rozpacza z powodu Absaloma”. ³Tego dnia żołnierze pogrążyli się w żałobie, zamiast świętować zwycięstwo. Wszyscy bowiem dowiedzieli się, jak bardzo król cierpi z powodu swojego syna. ⁴Toteż tego dnia żołnierze wchodzili ukradkiem do miasta, jak wojsko okryte hańbą ucieczki z pola bitwy. ⁵A król zasłonił twarz i wciąż bardzo głośno zawodził: „Mój synu, Absalomie, Absalomie, mój synu!”.

⁶Wtedy Joab poszedł do króla i powiedział: „Tak postępując okrywasz dziś wstydem wszystkich twoich żołnierzy, którzy ocalili życie twoje, twoich synów, córek i żon. ⁷W rzeczywistości bowiem okazujesz miłość tym, którzy cię nienawidzą, a nienawiść okazujesz tym, którzy cię kochają. Pokazałeś dziś, że nie liczą się dla ciebie ani dowódcy armii, ani słudzy. Tak, widzę, że gdybyśmy dziś zginęli my wszyscy, a Absalom pozostał przy życiu, to według ciebie byłoby lepiej! ⁸Teraz jednak wstań, wyjdź i powiedz jakieś serdeczne słowo do twoich sług! Jeśli tego nie zrobisz, to przysięgam ci w imięPana , że nikt z nich nie pozostanie w twojej służbie ani dnia więcej! A to będzie dla ciebie większym nieszczęściem niż wszystkie nieszczęścia, jakie spadły na ciebie od twojej młodości aż do chwili obecnej”.

⁹Wtedy król wyszedł i zasiadł w bramie miasta. Oznajmiono więc całemu ludowi: „Oto król zasiada w bramie”. I cały lud zgromadził się przy królu.

Żołnierze Absaloma pouciekali. Każdy powrócił do swojego namiotu. ¹⁰We wszystkich plemionach izraelskich lud zaczął żywo rozprawiać. Mówiono: „Król Dawid wybawił nas z mocy naszych wrogów i ocalił nas z ucisku Filistynów, a teraz musiał uciekać z kraju z powodu Absaloma. ¹¹Ale ten Absalom, którego ustanowiliśmy naszym królem, zginął w bitwie. Na co więc jeszcze czekacie? Czy nie najwyższy to czas, aby sprowadzić z powrotem króla Dawida?”. ¹²Dawid zaś wysłał posłańców do kapłanów Sadoka i Abiatara z poleceniem: „Przemówcie do starszych Judy i zapytajcie ich: «Dlaczego to wy macie być ostatnimi wśród tych, którzy chcą sprowadzić króla do jego domu? Już zaproszenie od całego Izraela nadeszło do króla. ¹³Przecież wy jesteście moimi braćmi, moimi najbliższymi krewnymi! Dlaczego więc macie być ostatnimi wśród tych, którzy chcą sprowadzić króla do domu?». ¹⁴Powiedzcie też Amasie: «Czy ty nie jesteś moim bliskim krewnym? Niech mnie Bóg ciężko ukarze, jeśli po wszystkie czasy nie ustanowię cię dowódcą wojska na miejsce Joaba!»”.

¹⁵Słowa Dawida zjednały mu sympatię wszystkich Judejczyków, bez wyjątku. Posłali więc do króla zaproszenie: „Powróć tutaj wraz z wszystkimi sługami!”. ¹⁶Wtedy król wyruszył w drogę powrotną i przybył nad Jordan.

Judejczycy zaś, którzy pospieszyli przywitać króla i pomóc mu w przeprawie przez rzekę, przyszli do Gilgal. ¹⁷Szimei, syn Gery, Beniaminita z Bachurim, również poszedł, aby wyjść wraz z Judejczykami na spotkanie Dawida. ¹⁸Było z nim tysiąc mężczyzn z Beniamina, także Siba, sługa rodziny Saula, z piętnastu swoimi synami i dwudziestu sługami. Ci mieli wskoczyć do Jordanu na spotkanie króla – ¹⁹gdy tratwa z rodziną królewską będzie się przeprawiać przez rzekę – i zrobić wszystko, czego król sobie zażyczy.

Gdy król przeprawił się przez Jordan, Szimei, syn Gery, rzucił się królowi do nóg ²⁰i powiedział: „Niech mój pan mnie nie obwinia za występek i nie pamięta tego, czym twój sługa zawinił w dniu, kiedy król, mój pan, opuszczał Jerozolimę! Niech król nie ma o to żalu! ²¹Twój sługa dobrze wie: popełniłem grzech, ale oto dziś przyszedłem jako pierwszy z całego rodu Józefa, aby powitać mego pana, króla”. ²²Abiszaj, syn Serui, wtrącił się i powiedział do króla: „Czyż to nie wystarczy, aby Szimei miał być skazany na śmierć? Przecież złorzeczył pomazańcowiPana!”.²³Dawid odpowiedział Abiszajowi i jego bratu Joabowi: „Do czego wy się mieszacie, synowie Serui? Dlaczego dziś sprzeciwiacie się mojej woli? Czy mam skazać na śmierć kogoś w Izraelu dziś, kiedy się przekonałem, że znowu jestem królem tego ludu?”. ²⁴Król więc powiedział Szimeiemu: „Nie umrzesz”. I król potwierdził to przysięgą.

²⁵Również Meribbaal, syn Jonatana, wyszedł królowi na spotkanie. Meribbaal postanowił, że od dnia ucieczki króla aż do jego szczęśliwego powrotu do Jerozolimy nie będzie pielęgnować nóg ani przycinać brody, ani prać ubrania. ²⁶Kiedy więc przybył z Jerozolimy do króla, ten go zapytał: „Dlaczego nie poszedłeś ze mną, Meribbaalu?”. ²⁷Odpowiedział mu: „Panie mój, królu! Mój sługa wprowadził mnie w błąd. Ja jednak mocno postanowiłem: ponieważ chodzenie sprawia mi trudność, osiodłam mego osła, wsiądę na niego i pojadę z królem. ²⁸Mój sługa jeszcze poszedł do ciebie, królu, mój panie, i naopowiadał o mnie kłamstw. Ale mój pan, król, jest jak anioł Boży: uczyń zatem, co uznasz za słuszne! ²⁹Nie było w całej rodzinie mego ojca nikogo, kto by według ciebie, królu, mój panie, nie zasługiwał na śmierć. Pomimo to przyjąłeś mnie do grona jedzących przy twoim stole. Nie mam więc żadnego prawa, by jeszcze błagać króla o litość”. ³⁰Król odpowiedział: „Po co mnożyć słowa? Oto co postanowiłem: Ty i Siba podzielicie się posiadłością”. ³¹Meribbaal powiedział królowi: „Niech Siba weźmie nawet wszystko! Najważniejsze, że mój pan, król, wraca cały i zdrowy do swojego domu!”.

³²Barzillaj z Rogelim w Gileadzie także przybył i przeprawił się z królem przez rzekę. Chciał też pożegnać się z nim nad Jordanem. ³³A był to starzec osiemdziesięcioletni. On to zaopatrzył króla w żywność podczas jego pobytu w Machanaim. Barzillaj był bowiem człowiekiem bardzo majętnym.

³⁴Król przemówił do Barzillaja: „Chodź ze mną do Jerozolimy, a ja ci zapewnię tam utrzymanie”. ³⁵Barzillaj odpowiedział królowi: „Ileż mi jeszcze życia pozostało, bym miał się wybierać z królem do Jerozolimy? ³⁶Jestem dzisiaj człowiekiem osiemdziesięcioletnim. Czy poznam się na tym co dobre, a co złe? Czy zasmakuję w tym, co będę jadł lub pił? Czy mam się jeszcze rozkoszować głosem śpiewaków i śpiewaczek? Dlaczego więc miałbym jeszcze być ciężarem dla króla, mego pana? ³⁷Przejść z królem przez Jordan, oto wszystko, na co stać twojego sługę. Dlaczego zresztą król miałby mnie tak bardzo nagradzać? ³⁸Pozwól mi powrócić do swojego miasta. Tam chcę umrzeć w pobliżu grobu mojego ojca i matki. Mój syn Kimcham pójdzie z królem, moim panem. A ty postąpisz z nim jak uznasz za słuszne”. ³⁹„Dobrze – odpowiedział król – niech idzie ze mną Kimcham, a ja spełnię wszystko według twojego życzenia. Wszystko, czegokolwiek zażyczysz sobie ode mnie, to ci dam”.

⁴⁰Teraz cała rzesza przeprawiła się przez Jordan, tak jak wcześniej król się przeprawił. Król ucałował Barzillaja i pobłogosławił go, po czym on powrócił do swojej miejscowości.⁴¹Król pomaszerował do Gilgal, a razem z nim poszedł Kimcham.

Królowi towarzyszyli wszyscy Judejczycy i połowa Izraelitów. ⁴²W pewnym momencie zbliżyli się do króla Izraelici i tak do niego powiedzieli: „Dlaczego to nasi bracia, Judejczycy, przywłaszczyli sobie ciebie, przeprowadzając przez Jordan króla i jego rodzinę wraz z całym jego orszakiem?”. ⁴³Judejczycy tak odpowiedzieli Izraelitom: „Dlatego, że nam król jest bliższy niż wam. I czemu się złościcie z tego powodu? Czy żyliśmy na jego koszt, albo czy braliśmy od niego podarki?”. ⁴⁴Izraelici wołali do Judejczyków: „Mamy dziesięć razy większe prawo do króla niż wy! Tak, do Dawida mamy nawet większe prawo niż wy! Dlaczego nas lekceważycie? Przecież to my byliśmy pierwszymi, od których wyszła myśl sprowadzenia z powrotem naszego króla?”. Jednak racje Judejczyków przeważyły w tej dyskusji z Izraelitami.

JEZUS.

IZRAEL.

JUDA.

GNIEW BOŻY.

SYJON.

ADAM.

CHRYSTUS.

JUDA.

SYJON.

DEMON,

OPĘTANIE.

SYJON.