4¹Pewna kobieta, żona jednego z uczniów proroków, błagała Elizeusza: „Twój sługa, mój mąż umarł! A ty wiesz dobrze, że był on człowiekiem bojącym się Pana . Lecz teraz przyszedł wierzyciel, który chce zabrać moich dwóch małych synów na swoich niewolników”.²Odpowiedział jej Elizeusz: „Cóż mogę uczynić dla ciebie? Powiedz mi, co masz w domu?”. Odrzekła: „Nie mam niczego, prócz dzbana oliwy!”. ³On więc polecił jej: „Idź do sąsiadów i pożycz od nich naczynia; postaraj się o jak najwięcej takich pustych naczyń. ⁴A kiedy wrócisz, zamknij drzwi za sobą i za swoimi synami i porozlewaj oliwę do wszystkich tych naczyń, a napełnione odstawiaj na bok”. ⁵Wróciła do domu i zamknęła drzwi za sobą i za swoimi synami. Podstawiali jej naczynia, a ona nalewała do nich oliwę. ⁶Kiedy naczynia były już pełne, powiedziała do syna: „Przynieś mi następne naczynie”. „Nie ma już naczyń” – odparł jej. W tym momencie oliwa przestała płynąć. ⁷Poszła i powiedziała o tym człowiekowi Bożemu, który jej rozkazał: „Idź, sprzedaj oliwę i zapłać swój dług, a z reszty żyj ty i twoi synowie”.

⁸Pewnego razu Elizeusz przechodził przez Szunem. Była tam zamożna kobieta, która bardzo nalegała, aby spożył u niej posiłek. Ilekroć więc znajdował się w tamtych okolicach, zatrzymywał się u niej, aby się posilić. ⁹Po jakimś czasie powiedziała do swojego męża: „Wiem na pewno, że człowiek Boży, który stale do nas przychodzi, jest święty. ¹⁰Urządźmy więc mały pokój na piętrze i wstawmy do niego łóżko, stół, krzesło i lampę, aby ilekroć przyjdzie do nas, mógł się tam zatrzymać”. ¹¹Gdy pewnego dnia znów ich odwiedził, udał się do pokoju na piętrze, aby tam odpocząć. ¹²Po chwili rzekł do Gechaziego, swojego sługi: „Zawołaj tę Szunemitkę!”. Zawołał ją. A kiedy stanęła przed nim, ¹³zwrócił się do swojego sługi: „Powiedz jej: «Cały ten trud podjęłaś dla nas. Co można więc dla ciebie zrobić? Czy wstawić się za tobą do króla albo do dowódcy wojska?»”. Ona jednak odparła: „Mieszkam przecież pośród mego ludu!”. ¹⁴Gdy tak zastanawiał się głośno i pytał: „Cóż więc można dla niej uczynić?”, odezwał się Gechazi: „Ona nie ma syna, a jej mąż jest stary”. ¹⁵Wtedy polecił: „Zawołaj ją z powrotem!”. Zawołał ją. A kiedy stanęła w drzwiach, ¹⁶Elizeusz powiedział: „Za rok o tej porze będziesz pieścić syna!”. Odrzekła na to: „Ależ nie, mój panie, przecież jesteś człowiekiem Bożym, nie oszukuj więc swojej służebnicy!”. ¹⁷Kobieta poczęła i rok później urodziła syna, w tym czasie, który zapowiedział jej Elizeusz.

¹⁸Kiedy chłopiec podrósł, poszedł pewnego dnia do swojego ojca, który był wśród żniwiarzy. ¹⁹Nagle chłopiec krzyknął do ojca: „Ach, moja głowa, moja głowa!”. Ojciec rozkazał swojemu słudze: „Zabierz go do matki!”. ²⁰Zabrał go i przyprowadził do matki. Chłopiec przesiedział na jej kolanach aż do południa, a potem umarł. ²¹i zawołała do swojego męża: „Przyślij mi któregoś ze sług z oślicą, bo spieszę się do człowieka Bożego i zaraz wrócę”.²²Wtedy weszła na piętro i kładąc go na łóżku człowieka Bożego, zamknęła za nim drzwi. Potem wyszła²³„A po co idziesz do niego?” – zapytał. „Przecież dzisiaj nie jest ani nów księżyca, ani szabat”. „Nie szkodzi!” – odrzekła.²⁴Osiodłała oślicę i zapowiedziała swojemu słudze: „Popędzaj ją i nie zwalniaj w drodze, dopóki ci nie powiem!”. ²⁵W pośpiechu przybyła do człowieka Bożego na górę Karmel. Kiedy człowiek Boży zobaczył ją z daleka, rzekł do swojego sługi, Gechaziego: „Patrz, to jest Szunemitka! ²⁶Biegnij na jej spotkanie i zapytaj: «Czy dobrze się czujesz? Czy dobrze się czuje twój mąż? Czy dobrze się czuje twoje dziecko?»”. Odpowiedziała: „Dobrze!”. ²⁷Kiedy dotarła do człowieka Bożego na górę, uchwyciła się jego nóg. Gechazi podszedł, aby ją odciągnąć, lecz człowiek Boży powstrzymał go: „Zostaw ją! Jest bowiem bardzo nieszczęśliwa, a Pan ukrył to przede mną i nic mi nie powiedział”.²⁸Ona zaś zapytała: „Czyż prosiłam pana mego o syna? Czyż nie mówiłam: Nie oszukuj mnie?”. ²⁹Wtedy polecił Gechaziemu: „Przygotuj się do drogi! Weź do ręki moją laskę i idź! Jeśli spotkasz się z kimś, nie pozdrawiaj go, a jeśli ktoś inny ciebie pozdrowi, nie odpowiadaj mu. Potem połóż laskę na twarzy chłopca”. ³⁰Lecz matka chłopca zawołała: „Przysięgam na Pana i na twoje życie: Nie odejdę od ciebie!”. Bezzwłocznie więc poszedł z nią.

³¹Gechazi natomiast wyprzedził ich i położył laskę na twarzy chłopca, ale nie wydał on żadnego głosu ani nie dał znaku życia. Wrócił zatem do Elizeusza i powiedział mu: „Chłopiec się nie obudził”. ³²Kiedy Elizeusz przybył do domu, zastał chłopca martwego, położonego na jego łóżku. ³³Wszedł, zamknął za sobą i za nim drzwi i zaczął modlić się do Pana.³⁴Potem podszedł i położył się na chłopcu, przykładając swoje usta do jego ust, oczy do jego oczu, a dłonie do jego dłoni. Gdy tak leżał nad nim, ciało chłopca zaczęło się rozgrzewać. ³⁵Przeszedł się po domu tam i z powrotem, znowu podszedł i pochylił się nad nim. Wtedy chłopiec kichnął siedem razy i otworzył oczy. ³⁶Elizeusz wezwał Gechaziego i polecił mu: „Zawołaj tę Szunemitkę!”. Zawołał ją. Kiedy przyszła, Elizeusz powiedział do niej: „Zabierz swojego syna!”. ³⁷Ona zaś podeszła, upadła mu do nóg i oddała mu pokłon do ziemi. Potem wzięła swojego syna i wyszła.

³⁸Elizeusz powrócił do Gilgal. W kraju panował właśnie głód. Kiedy grupa proroków siedziała przed nim, polecił swojemu słudze: „Wstaw wielki kocioł i ugotuj zupę dla tych proroków”. ³⁹Jeden z nich wyszedł na pole, aby nazbierać trochę ziół. Znalazł dzikie pnącze i nazrywał cały płaszcz jego gorzkich owoców. Kiedy wrócił, wkroił je do kotła z zupą, bo nikt nie wiedział, co to za owoce. ⁴⁰Podano ją ludziom do jedzenia. Gdy tylko spróbowali, zaczęli krzyczeć: „Człowieku Boży, śmierć jest w kotle!”. I nie mogli jej jeść. ⁴¹On zaś rzekł: „Przynieście trochę mąki”. Wrzucił ją do kotła i polecił: „Rozlej ludziom i niech jedzą!”. I nie było już nic zatrutego w kotle.

⁴²Pewien mężczyzna przyszedł z Baal-Szalisza i przyniósł człowiekowi Bożemu pierwsze chleby z nowego ziarna, razem dwadzieścia bochenków chleba jęczmiennego, oraz trochę kłosów świeżego zboża. On zaś nakazał: „Daj je ludziom do jedzenia”. ⁴³Ten jednak, który mu usługiwał, zawahał się: „Jakże to rozdzielę pomiędzy stu ludzi?”. „Daj je ludziom do jedzenia – powtórzył – gdyż tak mówi Pan : «Najedzą się i pozostawią resztki!»”.⁴⁴Rozdzielił je zatem między nimi, a oni rzeczywiście najedli się i pozostawili resztki, zgodnie ze słowem Pana.