41Potomkowie Judy: Peres, Chesron, Karmi, Chur i Szobal. 2Reajasz, syn Szobala, był ojcem Jachata, Jachat ojcem Achumaja i Lahada. Należą oni do rodów Soreatytów. 3Synami Etama byli: Jezreel, Jeszma i Jedbasz. Ich siostra miała na imię Haslelponi. 4Penuel był ojcem Gedora, a Ezer ojcem Chuszy. Wszyscy oni są potomkami Chura, pierworodnegos Efraty, założyciela Betlejem.
5Aszchur, założyciel Tekoa, miał dwie żony: Cheleę i Naarę. 6Naara urodziła mu Achuzama, Chefera, Temniego i Achasztariego – są oni synami Naary. 7Synami Chelei byli natomiast Seret, Sochar i Etnan.
8Kos był ojcem Anuba, Sobeby oraz rodów Acharchela, syna Haruma.
9Jabes był najsławniejszy pośród swych rodaków. Matka nadała mu imię Jabes, mówiąc: „W bólu go urodziłam”. 10Jabes tak modlił się do Boga Izraela: „Błogosław mi hojnie, powiększając moje posiadłości, wspierając mnie i zachowując od złego, aby skończyło się moje utrapienie”. Bóg wysłuchał jego prośby.
11Kelub, brat Szuchy, był ojcem Mechira, a Mechir ojcem Esztona. 12Eszton był ojcem Bet-Rafa, Paseacha i Techinny, założyciela Ir-Nachasz. Pochodzą oni z Reki.
13Synowie Kenaza: Otniel i Serajasz. Synowie Otniela: Chatat i Meonotaj. 14Meonotaj był ojcem Ofry, Serajasz był ojcem Joaba, założyciela Ge-Haraszim. Byli oni rzemieślnikami.
15Synowie Kaleba, syna Jefunnego: Ir, Ela i Naam. Synem Eli był Kenaz.
16Synowie Jehalleleela: Zif, Zifa, Tiria i Asareel.
17Synami Ezry byli: Jeter, Mered, Efer i Jalon. Jeter był ojcem Miriam, Szammaja i Iszbacha, ojca Esztemoy. 18Mered miał dwie żony: Egipcjankę i Judejkę. Judejka urodziła mu Jereda, założyciela Gedoru, Chebera, założyciela Soko, i Jekutiela, założyciela Zanoacha. Synem Bati, córki faraona, którą poślubił Meded, był Noroel.
19Synami żony Hodijji, siostry Nachama, byli: Garmita – ojciec Keili oraz Esztemoa, Maakatyta.
20Synowie Szymona: Amnon, Rinna, Ben-Chanan i Tilon. Synowie Jesziego: Zochet i Ben-Zochet.
Rody Szelitów
21Potomkowie Szeli, syna Judy: Er, ojciec Leki, Laeda, ojciec Mareszy oraz rodów wytwarzających bisior w Bet-Aszbea, 22Jokim i ludzie z Kozeby oraz Joasz i Saraf, którzy panowali w Moabie, nim wrócili do Lechem. Są to wydarzenia bardzo dawne. 23Byli oni garncarzami, a mieszkali w Netaim i Gederze. Służyli królowi i mieszkali przy nim.
Plemię Symeona
24Synami Symeona byli: Nemuel, Jamin, Jarib, Zerach, Saul. 25Synem Saula był Szallum, a synem Szalluma – Mibsam. Synem Mibsama był Miszma. 26Synem Miszmy był Chammuel, synem Chammuela był Zakkur, a synem Zakkura – Szimei. 27Szimei miał szesnastu synów i sześć córek. Jednak jego bracia nie mieli dużo dzieci i dlatego ich rody nie stały się tak liczne jak rody plemienia Judy.
28Mieszkali oni w miastach: Beer-Szeba, Molada, Chasar-Szual,29Bilha, Esem, Tolad, 30Betuel, Chorma, Siklag, 31Bet-Markabot, Chasar-Susim, Bet-Birei, Szaarim. Miasta te należały do nich aż do panowania Dawida. 32Ich siedzibami były też: Etam, Ain, Rimmon, Token i Aszan – razem pięć miast 33oraz wszystkie okoliczne wioski wokół aż po Baalat. To są miejsca ich zamieszkiwania i ich spisy rodowe.
34Meszobab, Jamlek, Josza – syn Amazjasza, 35Joel, Jehu – syn Joszibiasza, syna Serajasza, syna Asjela, 36Elioenaj, Jaakoba, Jeszochajasz, Asajasz, Adiel, Jesimiel, Benajasz, 37Ziza, syn Szifiego, syna Allona, syna Jedajasza, syna Szimriego, syna Szemajasza. 38Ci wyliczeni imiennie byli przywódcami rodów, a ich rodziny stały się bardzo liczne. 39Dotarli po przełęcz Gedor aż na wschodnią stronę doliny w poszukiwaniu pastwisk dla swych trzód. 40Natrafili tam na wielkie i bogate pastwiska, a okolica była przestronna, spokojna i bezpieczna. Przed nimi bowiem zamieszkiwali tam Chamici. 41Zapisani tu imiennie przybyli za czasów Ezechiasza, króla judzkiego. Zniszczyli namioty Chamitów i zajęli miejsce Meunitów, obłożyli je klątwą, która obowiązuje po dziś dzień. Osiedlili się na ich miejscu, ponieważ były tam pastwiska dla ich trzód.
42Część Symeonitów, pięciuset mężczyzn, udało się na górę Seir. Ich przywódcami byli: Pelatiasz, Neariasz, Refajasz i Uzzjel, potomkowie Jesziego. 43Rozbili oni resztę ocalałych Amalekitów i zamieszkują tam po dziś dzień.
Gedor i Chusza to nazwy małych judejskich miejscowości.
Tekoa – zob. 1Krn 2,24+.
Achasztari – jest to imię perskie.
Jabes – imię to pochodzi od czasownika ‘boleć’, ‘cierpieć’.
Wersety 9-10 są teolo-gicznym dodatkiem, który ma ukazać wyższość Jabesa nad ludźmi żyjącymi w czasie, kiedy powstawały Księgi Kronik. Zgodnie z ówczesnym przekonaniem, że imię w pewien sposób determinuje los człowieka, Jabes skazany był na cierpienie. Nie zmienia on jednak, jak to było w ówczesnym zwyczaju, swojego imienia, ale zwraca się do Boga z ufną modlitwą. Autor kieruje wyraźne przesłanie, że to Bóg, który słucha modlitw ludzi i zna ich potrzeby, jest tym, który decyduje o losie człowieka.
Ofra – chodzi tu o założyciela miasta Ofra, które należało do plemienia Beniamina i było położone 7 km na północny wschód od Betel.
Ge-Haraszim – nazwa ta odnosi się do Doliny Rzemieślników.
Esztemoa – chodzi tu o protoplastę miasta Esztemoa, które było usytuowane na wzgórzach Judy, ok. 16 km na południe od Hebronu.
Gedor – miasto położone na zachód od Betlejem i na północny zachód od Hebronu.
Soko – miasto w Judzie położone pomiędzy Adullam i Azeka.
Maresza – miejscowość granicząca z zachodnim stokiem Gór Judzkich.
bisior – cienka i lśniąca tkanina nazywana także jedwabiem morskim. Bisior wytwarzano z jedwabistej nici powstającej z szybko krzepnącej wydzieliny niektórych morskich małż. W starożytności bisior był najdroższą tkaniną.
Kozeba – miasto judzkie, dawniejsze Kezib, w którym urodził się Szela (Rdz 38,5).
Byli oni garncarzami – w wielu miejscowościach Judei archeolodzy odkryli wyrabiane przez Szelitów naczynia.
Geder – miasto w nizinnej części Judy. Dokładna lokalizacja pozostaje nieustalona.
nie stały się tak liczne – szczegół ten pokazuje liczebną przewagę plemienia Judy. Zapowiedź kresu plemienia Symeona znajduje się w Rdz 49,7. W Pwt 33 plemię to nie zostało nawet wspomniane.
Siklag – miasto w Negebie, położone na pustynnym obszarze rozciągającym się na zachód i południe od Morza Martwego.
Położenia większości z wymienionych w ww. 28-33 miejscowości nie można z całą pewnością ustalić.
Gedor – chodzi o przełęcz prowadzącą do żyznego pastwiska, która znajduje się na południe od Gór Judzkich.
Meunici – starożytny lud zamieszkujący Arabię (dzisiej-szy Jemen). Znani byli z prowadzonego na szeroką skalę handlu.
Seir – zob. 1Krn 1,38+.
Prawdopodobnie są to ci, którzy uniknęli najazdu Saula, a potem Dawida (1Sm 15,7n; 2Sm 8,12). Amalekici – zob. Słownik.
BETLEJEM - niewielkie miasto, leżące na południe od Jerozolimy. Nazwę Betlejem (‘dom Lahmu’), pojawiającą się już w korespondencji z Amarna (XIV w. przed Chr.), odczytano jako ‘dom chleba’ (hebr. lechem - ‘chleb’), ale pochodzi ona najprawdopodobniej od sanktuarium bóstwa akadyjskiego Lahmu (albo bogini Lahamy). Miasto położone jest na wysokości n.p.m. przy drodze biegnącej z północy na południe przez główne wzgórza Palestyny. Od zachodu sąsiaduje z żyznymi stokami, a od południa z Pustynią Judzką. Przy podziale Kanaanu przypadło plemieniu Judy. Z niego pochodził król Dawid (1Sm 16,1-13). Z miastem tym wiązano nadzieje, że tutaj przyjdzie na świat przyszły Mesjasz (Mi 5,1-4). Ewangeliści Mateusz i Łukasz podają, że Jezus narodził się w Betlejem, co pierwszy z nich interpretuje jako wypełnienie się proroctwa Micheasza (Mi 5,2; Mt 2,1). Tradycja chrześcijańska lokalizuje narodzenie Jezusa w grocie, nad którą cesarz Konstantyn wzniósł ok. 338 r. Bazylikę Narodzenia.
IZRAEL (hebr. Israel - ‘ten który walczył z Bogiem’) - imię nadane przez Boga patriarsze Jakubowi (Rdz 32,29), które stało się później określeniem dwunastu plemion jego potomków, a z czasem zaczęło funkcjonować jako określenie całego narodu (Joz 24). Najstarsza pozabiblijna wzmianka o Izraelu datowana jest na ok. 1230 r. przed Chr. i pochodzi z hymnu napisanego na cześć egipskiego faraona Merenptaha. Plemiona izraelskie były mocno ze sobą powiązane więzami krwi i licznymi traktatami. Jednolitą i zjednoczoną organizacją państwową, istniejącą pod nazwą Izrael, stały się w latach panowania króla Dawida. Po śmierci króla Salomona, w 922 r. przed Chr., nastąpił rozłam na Królestwo Północne (Izrael) i Królestwo Południowe (Juda). Autorzy biblijni mianem Izrael określają dziesięć plemion Królestwa Północnego. Pozostałe dwa plemiona południowe nazywają Judą. W tekstach pisanych po przesiedleniu babilońskim (586 r. przed Chr.) termin Izrael przyjmuje różne znaczenia. Może oznaczać osobę patriarchy Jakuba lub pochodzący od niego naród, zjednoczone królestwo, Królestwo Północne oraz Królestwo Południowe. W NT słowem Izrael określa się naród żydowski (np. Rz 11,26; 2Kor 3,12), a czasem Kościół Boży (np. Ga 6,16). Zob.
JUDA.
BŁOGOSŁAWIĆ, BŁOGOSŁAWIEŃSTWO, BŁOGOSŁAWIONY - w ST rzeczywistość błogosławieństwa wyraża więź między Bogiem i Jego ludem albo między poszczególnymi ludźmi. Podmiotem udzielającym błogosławieństwa może być zarówno Bóg, jak i człowiek. Gdy Bóg udziela błogosławieństwa, oznacza to, że okazuje On człowiekowi swoją łaskę, przychylność i pozwala mu nawiązać ze sobą więź. Człowiek natomiast, błogosławiąc Boga, uznaje Go za swojego Pana i wyraża pragnienie podporządkowania Jemu całego swojego życia. W ten sposób oddaje Mu również cześć i składa dziękczynienie za Jego opiekę. W relacjach międzyludzkich błogosławieństwo wyrasta z tradycji plemiennych. Wyraża ono nie tylko akceptację człowieka, lecz pociąga za sobą konieczność przyjęcia przez niego praw i obowiązków rodowych (np. Rdz 49,1-28). Niektórzy autorzy biblijni stwierdzali, że błogosławieństwo Boga odnosi się tylko do relacji między Nim a Jego ludem. Warunkiem otrzymania przez naród wybrany błogosławieństwa jest posłuszeństwo Bogu. Brak posłuszeństwa skutkuje przekleństwem, którego wyrazem są różnego rodzaju klęski i nieszczęścia w życiu narodu (Kpł 26,14-39; Pwt 28,15-68). Inni autorzy biblijni uważali, że błogosławieństwo wiąże się ściśle z kultem. W NT są liczne świadectwa potwierdzające udzielanie ludziom błogosławieństwa przez Jezusa (np. Mk 10,16; Łk 24,50; Dz 3,26). Skutkiem błogosławieństwa udzielonego przez Jezusa jest doświadczenie szczęścia, które wypełnia wszystkie sfery ludzkiego życia. W pełni szczęśliwy jest człowiek, który z wiarą przyjmuje błogosławieństwo i uznaje, że Jezus jest Synem Bożym i Zbawcą świata (np. Mt 16,17; por. Mt 5,3-12).
MOAB, MOABICI - lud wywodzący się od Moaba, syna Lota (Rdz 19,30-33.37), zamieszkujący królestwo Moabu, którego terytorium obejmowało równinę położoną na południowy wschód od Morza Martwego. Granice Moabu wyznaczają rzeki: Arnon od północy i Zared od południa. Kraina ta ma charakter rozległego, dobrze nawodnionego płaskowyżu. Moabici byli ludem rolniczym. Zajmowali się uprawą zbóż i pasterstwem. Izraelici na jakiś czas podporządkowali sobie królestwo Moabu. Następnie stało się ono wasalem Asyrii. Kres politycznej historii Moabu położył prawdopodobnie w VI w. przed Chr. babiloński władca Nabuchodonozor.
BEER-SZEBA - miasto w północnej części pustyni Negeb, leżące na terytorium plemienia Symenona (Joz 19,2). Uznawano je za punkt określający południową granicę Izraela. Zanim Izraelici zasiedlili te tereny, Beer-Szeba była ważnym miejscem kultu bóstw pogańskich. Równina Beer-Szeby i otaczające ją pastwiska doskonale nadawały się do prowadzenia na tych terenach życia półkoczowniczego. Tam paśli swoje trzody patria rchowie: Abraham, Izaak i Jakub. Abraham wiódł tam z królem Geraru Abimelekiem spór o studnię (hebr. beer). Ich porozumienie zostało potwierdzone przysięgą i złożeniem Bogu ofiary z siedmiu jagniąt. Odtąd miejsce to zyskało nazwę Beer-Szeba - dosł. ‘studnia przysięgi siedmiu’ (Rdz 21,22-33). W czasach monarchii izraelskiej (1004-586 przed Chr.) Beer-Szeba była lokalnym centrum administracyjnym.
RÓD - społeczna jednostka organizacyjna, oparta na więzach krwi. Rody łączyły się w większe grupy zwane plemionami lub szczepami, odwołującymi się do wspólnego przodka (np. 1Sm 10,21). Ród jest pojęciem szerszym niż rodzina rozumiana jako wspólnota zamieszkania. Poszczególne rodziny izraelskie łączyły się w rody, na czele których stała jedna osoba (np. Lb 36,1). Przynależność do danego rodu pociągała za sobą konieczność przyjęcia tej samej tradycji religijnej, czyli wyznawanie wiary w Boga swoich przodków (np. Rdz 26,24).
KLĄTWA - w Piśmie Świętym określenie ”obłożyć klątwą” oznacza m.in. wykluczenie ze świeckiego użytku osób, zwierząt i przedmiotów, by oddać je na własność Bogu (np. Kpł 27,28). Badania archeologiczne potwierdzają, że wśród ludów starożytnego Bliskiego Wschodu stosowano w czasie wojen tzw. prawo klątwy, polegające na eksterminacji przeciwnika i na zniszczeniu jego majętności (np. 1Mch 5,4n). Klątwa oznaczała wówczas ofiarę dla bogów, którym zawdzięczano powodzenie i zwycięstwo. W ST pojęcie klątwy służy głównie do ukazania sądu Bożego nad Kananejczykami, którego wykonawcami byli Izraelici. Przejęcie przez nich Kanaanu zostało przedstawione jako kara wymierzona zamieszkującym go ludom za ich przestępstwa (Kpł 18,24-25; Pwt 9,4n; 18,12). Opis postawy, do której Izraelici byli zobowiązani (Pwt 7,16), nawiązuje do sformułowań ukazujących zadanie sędziego, który nie może układać się z przestępcą, ale ma skrupulatnie wypełnić ciążący na nim obowiązek przywrócenia sprawiedliwości. Biblijne opisy nakładania klątwy przez Izraelitów na poszczególne ludy czy miejscowości nie mają charakteru historycznego, ale służą do przekazania prawdy o tym, że Bóg nie toleruje zła (Joz 24,19) i oczekuje od wszystkich ludzi wierności Jego prawu i zachowywania Jego nakazów. Zob.
GNIEW BOŻY,
KARA BOŻA,
POŚWIĘCENIE.
Plemię Judy – ciąg dalszy
Jest to kontynuacja genealogii plemienia Judy, którą autor przerwał w 1Krn 2,55. Mamy tutaj spis wielkich rodów plemienia Judy i innych grup etnicznych, które zasymilowały się z Izraelitami i zostały zaliczone do przodków Dawida: Chur, Aszur, Kelub, Szela. Wykazy te często są fragmentaryczne i zawierają materiał zebrany już po przesiedleniu babilońskim. Nie brakuje tu powtórzeń i dodatków zaczerpniętych przez autora z wielu, często różniących się źródeł. Wydaje się, że dla podkreślenia znaczenia plemienia Judy autor zebrał cały dostępny mu materiał odnoszący się do przodków i potomków Dawida.
Plemię Symeona. Autor przedstawia listę potomków Symeona aż do ósmego pokolenia (ww. 24-27). Kronikarz posłużył się tutaj informacjami z Rdz 46,10; Wj 6,15 i Lb 26,12-14. Nazwy miejscowości zamieszkiwanych przez Symeonitów zgodne są natomiast z Joz 19,1-8. Ścisły związek plemienia Symeona z plemieniem Judy, wynikający z faktu, iż Juda i Symeon mieli jedną matkę Leę (Rdz 29,33-35), doprowadził do tego, że z czasem członkowie plemienia Symeona stali się częścią plemienia Judy. Podczas podziału kraju dokonanego przez Jozuego (Joz 19,8) Symeonowi wyznaczono posiadłość na terytorium Judy. Mimo że plemię to było stosunkowo nieliczne, przyznane mu południowe tereny na Negebie okazały się za małe i dlatego jego członkowie musieli szukać dla siebie nowych miejsc (ww. 34-43). Nie wkraczali na terytorium Judy, ale udawali się raczej na południowy wschód. Mówiąc, że zamieszkują tam aż po dziś dzień (w. 42), autor prawdopodobnie nie opisywał stanu faktycznego, ale chciał raczej podkreślić, że powracającym z wygnania Judejczykom należą się miejscowości, do których prawo rościli sobie także Edomici.
Pierwsza i Druga Księga Kronik
Wprowadzenie
Okoliczności powstania
Pierwotnie Pierwsza i Druga Księga Kronik stanowiły jedno dzieło i nosiły tytuł Dibre Hajjamim, który można tłumaczyć jako ‘wydarzenia dni’, ‘roczniki’ czy ‘kroniki’. Dzieło to umieszczono na końcu żydowskiego zbioru Pism prawdopodobnie dlatego, że uważano je za powtórzenie opisu wydarzeń przedstawionych obszernie w Księgach Samuela i Księgach Królewskich. Podział dzieła kronikarskiego na dwie księgi wprowadzili tłumacze Septuaginty (LXX), którzy opatrzyli je tytułem Paralipomenon a, b, czyli ‘pierw-sza i druga księga rzeczy opuszczonych w księgach Samuela i Królewskich’. Tłumacze LXX zmienili także miejsce dzieła kronikarskiego w kanonie ST i umieścili je w zbiorze ksiąg historycznych, zaraz po Księgach Królewskich i przed Księgą Ezdrasza. Stosowany dziś tytuł Księgi Kronik pochodzi od św. Hieronima, który w dziele Prologus Galeatus po raz pierwszy nazwał je Kroniką całej historii Bożej (Chronicon totius divinae historiae).
Ponieważ początkowo Księgi Kronik stanowiły część jednego większego dzieła, obejmującego także Księgę Ezdrasza i Księgę Nehemiasza, w tradycji żydowskiej uważano, że autorem Ksiąg Kronik jest Ezdrasz. Pod koniec XIX w. upowszechniło się przekonanie, że Księgi Kronik oraz Księgę Ezdrasza i Księgę Nehemiasza napisał jeden, nieznany autor, zwany kronikarzem. Analizując jego dzieło, możemy powiedzieć, że autor był gorliwym Żydem, bardzo dobrze znającym historię Izraela, a także tradycję prorocką i mądrościową. Prawdopodobnie wywodził się z grona lewitów, o czym świadczy jego zainteresowanie świątynią i sprawowanym w niej kultem, który opisuje nadzwyczaj szczegółowo. Na jego lewickie pochodzenie wskazuje również obojętność, a czasem wręcz niechęć do środowiska kapłanów oraz przebijające się przez całe dzieło zainteresowanie śpiewem liturgicznym, co może świadczyć o tym, iż wywodził się on z kręgu lewitów zajmujących się śpiewem.
Kronikarz, komponując swoje dzieło, korzystał z wielu dokumentów. Do źródeł, o których pochodzeniu nic nie mówi, a które z pewnością wykorzystał, należą kanoniczne księgi: Rodzaju, Wyjścia, Liczb, Jozuego i Rut. Najważniejszymi dokumentami były dla niego księgi Samuela i Królewskie. W dziele kronikarskim nie brak również śladów biblijnej tradycji prorockiej (księgi: Izajasza, Jeremiasza, Ezechiela, Zachariasza i Aggeusza), a także nawiązań do Księgi Psalmów. Ważnym źródłem dla autora Ksiąg Kronik były także dzieła pozabiblijne, szczególnie historyczne. Kronikarz korzystał również z dokumentów sporządzanych na dworze królewskim, a także z tradycji ustnej przekazywanej przez Izraelitów, którzy powrócili z wygnania babilońskiego (538 r. przed Chr.). Autor Ksiąg Kronik nie był jednak niewolniczo przywiązany do dostępnych mu źródeł, lecz korzystając z nich w dość dowolny sposób, przedstawił własną wizję i interpretację dziejów, którą podporządkował omawianym przez siebie tematom teologicznym.
Jeśli przyjmiemy, że Księgi Kronik oraz Księgi Ezdrasza i Nehemiasza są dziełem jednego autora, to musiało ono powstać po ostatnich wydarzeniach opisanych w Księdze Nehemiasza, czyli po roku 400 przed Chr. Sposób przedstawiania tematów teologicznych, liczne arameizmy w języku oryginalnym i miejsce zajmowane w żydowskim kanonie ST sugerują, że dzieło kronikarskie powstało w późnym okresie powygnaniowym. Wcześniej jednak niż w 180 r. przed Chr., bo wówczas powstała Księga Syracydesa, która przedstawiając króla Dawida, jest wyraźnie zależna od Ksiąg Kronik (Syr 47,2-11). Księgę Kronik cytuje również historyk Eupolemos z Aleksandrii, który w 157 r. przed Chr. znał już jej grecki przekład. Ponieważ w dziele kronikarskim nie znajdujemy żadnej aluzji do Aleksandra Wielkiego (zm. w 323 r. przed. Chr), jego zasadnicze zręby prawdopodobnie powstały na przełomie IV i III w. przed Chr. Nie wyklucza to późniejszych redakcji lub uzupełnień, których dokonano nie później niż w pierwszej połowie II w. przed Chr.
Treść i teologia
Księgi Kronik przedstawiają bardzo długi okres historii zbawienia od jej początku do momentu przesiedlenia Izraelitów do Babilonii. Dzieło to ze względu na opisane w nim wydarzenia historyczne można podzielić na cztery zasadnicze części: 1) prehistoria dynastii Dawida (1Krn 1 – 9), czyli okres od stworzenia do czasów panowania pierwszego króla Izraela Saula; 2) czasy panowania króla Dawida (1Krn 10 – 29); 3) okres panowania króla Salomona (2Krn 1 – 9); 4) czasy rządów królów Judy, od Roboama do Sedecjasza, którego panowanie zakończyło się przesiedleniem babilońskim (2Krn 10 – 36).
Księgi Kronik są owocem pogłębionej refleksji lewity nad długim okresem historii zbawienia. Ich treść można określić jako lewicką interpretację okresu monarchii. Autor miał na uwadze cel praktyczny i duszpasterski: umocnienie wiary i nadziei narodu w czasie, gdy Izrael był jedną z perskich prowincji. Nauczał, że przesiedlenie babilońskie było karą, ale nie unicestwieniem obietnic i przymierza zawartego z Dawidem. Chociaż po okresie wygnania na tronie w Jerozolimie nie zasiadał już monarcha, pozostały jeszcze inne ważne filary społeczności: wspólnota ludu Bożego, Prawo, świątynia, legalny kult oraz jego szafarze. Były one gwarancją aktualności przymierza i obietnic oraz przekonania, że Bóg realizuje plan zbawienia.
Bogate i głębokie nauczanie teologiczne zawarte w Księgach Kronik jest syntezą wiary narodu izraelskiego i pokazuje, jak wiara ta była przeżywana na przełomie IV i III w. przed Chr. Bóg w Księgach Kronik określany jest imieniem Elohim. Mieszka On w niebie, a na ziemi, w świątyni jerozolimskiej, obecne jest Jego imię. Bóg jest jedyny, poza Nim nie ma innych bogów, Jego wiedza obejmuje wszystko, On nad wszystkim panuje, dlatego aktywnie włącza się w wydarzenia dziejące się na ziemi. W swoim kontakcie z ludźmi posługuje się pośrednikami. Jest On Bogiem ojców, dochowującym obietnic, wiernym przymierzu i wspierającym Izraelitów w czasie ucisku. Jest sprawiedliwy i już tu, na ziemi, wynagradza za dobre postępowanie, a za złe karze. Kara jednak nie jest ostatnim słowem Boga, gdyż jest On Bogiem miłosierdzia. Jeżeli lud się upokorzy, będzie błagał o przebaczenie i powróci do Boga, wtedy On mu przebaczy.
W Księgach Kronik nie znajdziemy tak wyraźnych tekstów mesjańskich jak w pismach proroków czy psalmach. Autor skupia uwagę na osobach Dawida i Salomona, których przedstawia nie tyle jako władców politycznych czy przodków Mesjasza, lecz jako narzędzia, którymi Bóg posłużył się przy budowie świątyni i organizacji kultu w niej sprawowanego. Kładąc akcent na wieczne przymierze zawarte przez Boga z Dawidem i jego potomkami, podtrzymuje nadzieję trwałości dynastii Dawida oraz objawienia się Tego, który zapewni zbawienie ludowi Bożemu, to jest Chrystusa. Mesjanizm tych ksiąg jest więc dyskretny, ukryty, jednak zawsze obecny.
Jest to kontynuacja genealogii plemienia Judy, którą autor przerwał w 1Krn 2,55. Mamy tutaj spis wielkich rodów plemienia Judy i innych grup etnicznych, które zasymilowały się z Izraelitami i zostały zaliczone do przodków Dawida: Chur, Aszur, Kelub, Szela. Wykazy te często są fragmentaryczne i zawierają materiał zebrany już po przesiedleniu babilońskim. Nie brakuje tu powtórzeń i dodatków zaczerpniętych przez autora z wielu, często różniących się źródeł. Wydaje się, że dla podkreślenia znaczenia plemienia Judy autor zebrał cały dostępny mu materiał odnoszący się do przodków i potomków Dawida.