91W dwunastym miesiącu, trzynastego dnia tegoż miesiąca, a był to miesiąc Adar, nadszedł dekret sporządzony przez króla. 2Tego samego dnia zostali zgładzeni wszyscy przeciwnicy Żydów, a nikt nie stawiał oporu, gdyż się ich obawiano. 3Zarządcy prowincji, naczelnicy oraz królewscy pisarze otaczali Żydów czcią, a czynili to z lęku przed Mardocheuszem, 4bowiem rozporządzenie króla podano do wiadomości w całym królestwie. 6W mieście Suza Żydzi zabili pięciuset mężczyzn, 7w tym Farsannestaina, Delfona, Fasgę, 8Fardatę, Bareę, Sarbachę, 9Marmasimę, Arufajosa, Arsajosa i Zabutajtana, 10oraz dziesięciu synów Hamana Pyszałka, syna Hammedaty, który był wrogiem Żydów. I zagrabili ich mienie.
11Jeszcze tego samego dnia doszła do króla wieść o liczbie zabitych w Suzie. 12Wtedy rzekł do Estery: „W mieście Suza Żydzi zabili pięciuset mężczyzn. A w całym kraju, jak sądzisz, co uczynili? Jeśli jeszcze czegoś pragniesz, otrzymasz!”. 13Na to Estera rzekła do króla: „Należy zezwolić Żydom na podobny czyn także jutro, żeby mogli powiesić dziesięciu synów Hamana”. 14Król przystał na to, a ciała synów Hamana zostały wydane Żydom w mieście, aby je powiesili.
15Tak więc czternastego dnia miesiąca Adar Żydzi, którzy mieszkali w Suzie, zgromadzili się, zabili trzystu mężczyzn, ale niczego nie zrabowali. 16Pozostali Żydzi mieszkający w królestwie połączyli się i wspólnymi siłami zdołali uwolnić się od nieprzyjaciół. Trzynastego dnia Adar zgładzili piętnaście tysięcy ludzi, ale niczego nie zrabowali. 17Dnia czternastego tego miesiąca odpoczęli, spędzając ten dzień odpoczynku radośnie i wesoło. 18Natomiast Żydzi mieszkający w mieście Suza zebrali się czternastego dnia, ale nie odpoczywali. Dopiero dzień piętnasty spędzali radośnie i wesoło. 19Dlatego Żydzi rozproszeni w poszczególnych okręgach królestwa obchodzą radośnie czternasty dzień Adar jako dzień świąteczny i każdy przesyła upominek swojemu bliskiemu. Natomiast ci, którzy mieszkają w wielkich miastach obchodzą dzień piętnasty Adar jako radosny dzień święta i posyłają upominki bliskim.
20Mardocheusz opisał te wydarzenia w liście wysłanym do Żydów, którzy żyli w królestwie Artakserksesa, zarówno bliskim, jak dalekim, 21ustanawiając dni czternasty i piętnasty Adar dniami świątecznymi, 22bo w tych dniach Żydzi uwolnili się od swoich wrogów. Natomiast cały miesiąc Adar, w którym smutek zamienił się dla nich w radość, a żałoba w święto, mają obchodzić jako dni wesela, ucztując i radując się, i przesyłając upominki przyjaciołom oraz ubogim. 23Żydzi przyjęli życzliwie to wszystko, co pisał do nich Mardocheusz: 24jak to Haman, syn Hammedaty, Macedończyk walczył z nimi, jak to postanowił rzucić los, aby ich wytracić, 25i jak udał się do króla z prośbą o powieszenie Mardocheusza oraz jak usiłował sprowadzić na Żydów nieszczęście, a także to, że wszystko obróciło się przeciwko niemu i został powieszony on sam i jego dzieci. 26Dlatego właśnie dni te zostały nazwane Purim. Nazwa pochodzi od losów, które w ich języku nazywają się purim, a także od treści tego listu oraz wszystkiego, co przeszli i wycierpieli. 27Mardocheusz postanowił, a Żydzi przyjęli zobowiązanie na siebie i na swe potomstwo, i na wszystkich przyłączających się do nich, że z pokolenia na pokolenie, w każdym mieście, ojczyźnie, państwie, nigdy nie będą obchodzić tych dni inaczej, jak tylko jako wspomnienie tego, co się stało. 28Te dni Purim będą obchodzone po wszystkie czasy, a pamięć o nich nie zaginie u potomnych.
29Królowa Estera, córka Aminadaba, i Żyd Mardocheusz opisali swoje czyny i w ten sposób potwierdzili list dotyczący Purim. 31Mardocheusz i królowa Estera ustanowili też post dla siebie i dla swoich następców, a potem zachowywali go zgodnie ze swą wolą, nawet ze szkodą dla zdrowia. 32Odpowiednim rozporządzeniem Estera ustanowiła to święto na wieki, a potem wszystko opisała na pamiątkę.
Zgodnie z mentalnością starożytnych, prawdziwa odmiana losu Żydów następuje nie przez uchronienie ich od zagłady, ale przez przystąpienie do świętej wojny. Nie oszczędzano w niej dawnych ciemięzców, ale powstrzymywano się od grabieży (w. 16; por. 1Sm 15). Fala przemocy zaczyna się w Suzie i rozlewa się na pozostałe prowincje, a na prośbę Estery zostaje przedłużona o jeden dzień. Zapewne jest to zabieg autora, który w ten sposób próbuje wyjaśnić późniejsze różnice w datowaniu święta Purim, obchodzonego w miastach o jeden dzień dłużej niż na wsiach. W każdym razie autor celowo wyolbrzymia rozmiary rzezi, niewątpliwie nawiązując do śmierci pierworodnych w Egipcie (Wj 11 – 12). Trzeba jednak pamiętać, że jego zasadniczym zamiarem było zilustrowanie zasady odwrócenia losów, zgodnie z którą biedni i ciemiężeni otrzymują wsparcie od Boga i odnoszą spektakularne zwycięstwo nad swymi prześladowcami. Tryumf Żydów zostaje upamiętniony przez radosne święto Purim (od babilońskiego pur, czyli ‘los’), obchodzone w dniu wylosowanym przez Hamana jako dzień zagłady Żydów (Est 3,1-13+). Z czasem uroczystość ta nabierze charakteru wręcz karnawałowej zabawy. Liczne powtórzenia w tym fragmencie świadczą o tym, że autor korzystał z różnych źródeł, które połączył w celu wyjaśnienia znaczenia tego ważnego święta, mającego swe korzenie poza Izraelem.