Wraz z nadejściem nocy pojawia się okazja do nowego spotkania. Tym razem inicjatywa należy do oblubienicy. O mocy jej pragnienia spotkania się z ukochanym świadczy czterokrotnie powtórzony zwrot którego kocha moje serce (Pnp 3,1.2.3.4). Niebezpieczna nocna wędrówka oblubienicy po ulicach miasta kończy się odnalezieniem ukochanego i wprowadzeniem go do domu jej matki. Wyrażenie „dom matki” występuje tylko trzy razy w Biblii (Pnp 3,4; 8,2; Rt 1,8) i to zawsze w kontekście przygotowań do zaślubin. Dalsza część (Pnp 3,6-11) to poemat, który pierwotnie został ułożony na okoliczność zaślubin Salomona lub innego króla. Koronacja Salomona dokonana przez jego matkę (Pnp 3,11) jest znakiem „wygaśnięcia” więzi rodzicielskiej i rodzinnej i nawiązaniem nowej relacji, w której syn staje się królem także dla członków swojej rodziny. Trudno orzec, kto w utworze wypowiada te słowa. Jeśli czyni to oblubienica, całą scenę królewskiego pochodu wyłaniającego się z pustyni można rozumieć jako jej sen. Wyobraża sobie ona oblubieńca jako króla Salomona i fantazjuje na temat dnia zaślubin. Kolejny w toku narracji jest poemat opiewający piękno dziewczyny, nazywanej tu przyjaciółką (Pnp 4,1-7). Jest to pierwsza z zawartych w księdze tzw. pieśni opisujących. Autor nie tyle kreśli realistyczny portret jakiejś młodej kobiety, co opisuje piękno wyidealizowanej postaci. Każde z porównań jest wieloznaczne, aby czytelnik samodzielnie odkrywał niuanse opisu, a przede wszystkim dzielił z mówcą jego zachwyt i uczucie, które tak intensywnie przeżywa. Warto zauważyć, że duchowe zalety oblubienicy w ogóle nie są tu brane pod uwagę (w odróżnieniu od pochwały kobiety w Prz 31). W dalszej części (Pnp 4,8 – 5,1) oblubieniec zaprasza dziewczynę, aby przybyła do niego z dalekich gór Libanu, gdzie się ukrywa. Tylko w tym fragmencie, w każdym jego wersecie, jest ona nazwana wprost oblubienicą. Świadczy to o tym, że utwór był związany z ceremonią zaślubin. Określenie „siostra” (Pnp 4,9.10.12) również odnosi się do przyszłej żony (np. Tb 7,12n). Tęskne i namiętne wołanie oblubieńca: przyjdź! przybywaj! (Pnp 4,8) rodzi się z poczucia, że ukochana jest daleka lub nieosiągalna jak odległe są szczyty Libanu i Hermonu i niedostępna jak kryjówki lwów i lampartów. Przebywanie oblubienicy w bliskości dzikich zwierząt oznacza jej nieokiełznaną, niezłomną dziewiczą siłę. Oczarowany pięknem ukochanej oblubieniec kolejny raz wypowiada swój zachwyt, używając coraz to nowych określeń (Pnp 4,10n). Obraz zamkniętego ogrodu i zapieczętowanego źródła (Pnp 4,12) symbolizuje jej czystość i wierność. W końcu miłość młodzieńca przełamuje dystans i dziewczyna sama zaprasza ukochanego, nazywając siebie „jego ogrodem” (Pnp 4,16). Wchodzi on tam i rozkoszuje się szczęściem, jakie ofiarowuje mu ukochana (Pnp 5,1). Natężenie tego upojenia wyrażają trzy pary dóbr: mirra i balsam, miód i plaster, wino i mleko. Kiedy kobieta i mężczyzna milkną, głos zabiera chór (poeta‑narrator), który wznosi toast i zaprasza gości do ucztowania. Wypowiedź ta, podobnie jak tytuł i epilog (Pnp 1,2; 8,6-14), stanowi mądrościową pochwałę darów stworzonych przez Boga i ofiarowanych ludziom.