Druga pochwała oblubienicy (Pnp 6,4-10) wydaje się powtórzeniem pieśni z Pnp 4,1-7, zawiera jednak oryginalne motywy. Charakterystyczne dla niej są akcenty grozy i podziwu, jakie wzbudza ukochana. Najpierw jej postać została porównana do dwóch stolic Izraela: Jerozolimy i Tirsy. Jerozolima, miasto świątyni i pałacu dynastii Dawida, była przedmiotem zachwytu i dumy dla każdego Izraelity. Tirsa, która przez krótki czas była stolicą Królestwa Północnego (1Krl 15,33; 16,23), została wspomniana dla paralelizmu lub też z racji nazwy, która oznacza ‘upragniona’. Oba te porównania ukazują oblubienicę jako warownię, którą trzeba zdobyć. Przypominają one również obraz zamkniętego ogrodu (Pnp 4,12) oraz murów i bramy z zakończenia całego poematu (Pnp 8,9n). Oblubieniec podkreśla niezwykłość ukochanej przez porównanie jej z najpiękniejszymi kobietami tworzącymi niezliczony harem Salomona (1Krl 11,3). Oblubienica jest jednak jedyna, a więc wyjątkowa. Co więcej, wszystkie żony i nałożnice królewskie przyłączają się do oblubieńca i wraz z nim sławią jego ukochaną (Pnp 6,9n). Na zakończenie pieśni mowa jest o wejściu do sadu (Pnp 6,11n), lecz tekst nie precyzuje, kto uczestniczy w owym wejściu. Zgodnie z szerszym kontekstem, czynność tę należy przypisać oblubieńcowi. Analogiczny fragment zawiera Pnp 5,1, gdzie oblubienica została nazwana ogrodem, do którego wchodzi oblubieniec. Podobnie po trzeciej pieśni sławiącej oblubienicę (Pnp 7,2-8) następuje decyzja oblubieńca o połączeniu się z ukochaną, porównaną do palmy (Pnp 7,8n). Ostatnią z pieśni opisujących oblubienicę poprzedza powtórzona czterokrotnie zachęta do tańca (Pnp 7,1). Podczas uroczystości zaślubin oblubienica zwykle tańczyła przed gośćmi stojącymi po jej dwóch stronach, co w tekście oddano przez przywołanie obrazu dwóch obozów. Taniec „obozowy” był doskonałą okazją do zaprezentowania przez kobietę jej wdzięków. Oblubienica została tu nazwana Szulamitką, co może być żeńską formą imienia Salomon i zgodnie z zasadami poetyki miłosnej może oznaczać „królową” (zob. Wprowadzenie; Pnp 1,1 – 2,7+). Przez związek jej imienia ze słowem „pokój” wskazuje również na oblubienicę jako tę, która przynosi pokój, a więc pełnię szczęścia oblubieńcowi. Tym razem to grupa kobiet (chór) wygłasza pochwałę urody dziewczyny, zaczynając od stóp i kończąc na jej głowie. Wskazanie na pewne detale anatomiczne służy podkreśleniu ich funkcji. Tak więc wzmiankę o pępku można rozumieć jako eufemizm na oznaczenie łona. Porównanie brzucha do stożka pszenicy (Pnp 7,3) również podkreśla aspekt życia i płodności. Znaczenie to zostaje uwydatnione przez wzmiankę o kwiatach lilii (lotosu), symbolu witalności i płodności w sztuce egipskiej, którą poeta się inspirował. Obraz pszenicznego ziarna, pragnienie i radość każdego rolnika, nasuwał się tym bardziej, że zaślubiny były często celebrowane na klepisku. Na zakończenie oblubieniec wyraża pragnienie zjednoczenia się z oblubienicą, która odpowiada swoim przyzwoleniem i całkowitym oddaniem. Szczęście zjednoczenia dwojga kochających się osób zostało porównane do smaku i zapachu najlepszych owoców i wybornego wina (Pnp 7,9-11; por. Pnp 5,1).