49¹Słuchajcie mnie, wyspy! Uważajcie pilnie, dalekie ludy!

Pan wezwał mnie w łonie matki

i w jej wnętrznościach nadał mi imię.

²Moje usta uczynił jakby ostrym mieczem,

w cieniu swojej ręki mnie chował.

Uczynił mnie strzałą zaostrzoną,

ukrył mnie w swoim kołczanie.

³Rzekł do mnie:

„Ty jesteś moim sługą, Izraelu,

przez ciebie objawię moją chwałę!”.

⁴A ja myślałem: Trud mój jest daremny,

na próżno, bez pożytku zużyłem me siły.

Ale moje prawo jest u Pana,

u mojego Boga jest moja zapłata.

⁵Teraz zaś mówi Pan ,

który uczynił mnie swoim sługą w łonie matki,

by z powrotem sprowadzić do Niego Jakuba

i zgromadzić wokół Niego Izraela.

Zostałem otoczony chwałą w oczach Pana,

bo mój Bóg jest moją siłą.

⁶Powiedział: „To zbyt mało, że jesteś moim sługą,

aby podźwignąć plemiona Jakuba,

i z powrotem sprowadzić ocalonych spośród Izraela.

Ustanawiam cię światłością narodów,

aby moje zbawienie dotarło aż po krańce ziemi”.

⁷Tak mówi Pan,

odkupiciel Izraela i jego Święty

do zelżonego, wzgardzonego przez ludzi,

do sługi władców:

„Królowie zobaczą i powstaną,

książęta składać będą hołdy

przez wzgląd na Pana, który jest wierny,

na Świętego Izraela,

który cię wybrał”.

⁸Tak mówi Pan:

„W czasie zmiłowania odpowiadam tobie,

w dniu zbawienia przychodzę ci z pomocą.

Ukształtowałem cię i uczyniłem przymierzem dla ludu,

abyś odbudował zburzony kraj

i rozdzielił opuszczone dziedzictwo,

⁹abyś powiedział uwięzionym: «Wychodźcie!»,

a pogrążonym w ciemnościach: «Wyjdźcie na światło!»”.

Będą się paśli nawet przy drogach,

na wszystkich pagórkach będą ich pastwiska.

¹⁰Nie zaznają głodu ani pragnienia,

nie dokuczy im palący wiatr ani słońce.

Poprowadzi ich bowiem ten,

który ich miłuje,

zaprowadzi ich do źródeł wody.

¹¹Przez wszystkie góry utoruję drogi

i wysoko zbuduję moje trakty.

¹²Oto ci przybędą z daleka!

Jedni z północy i od strony morza,

a inni z krainy Sinitów”.

¹³Raduj się, niebo, i wesel się, ziemio!

Góry, wykrzykujcie z radości!

Bo Pan pocieszył swój lud

i z miłością ujął się za jego biednymi.

¹⁴A Syjon mówił: „Pan mnie opuścił

i Bóg zapomniał o mnie”.

¹⁵Czy może kobieta zapomnieć o swym niemowlęciu?

Czy może nie miłować dziecka swego łona?

Lecz gdyby nawet ona zapomniała,

Ja nie zapomnę o tobie!

¹⁶Oto wyryłem cię na moich dłoniach,

twoje mury są stale przede Mną!

¹⁷Spiesznie przybędą ci, którzy cię odbudują,

odstąpią od ciebie ci, co cię niszczyli i burzyli.

¹⁸Podnieś swoje oczy i spójrz wokoło.

Wszyscy oni się gromadzą,

przychodzą do ciebie.

„Na moje życie! – wyrocznia Pana –

Są to klejnoty, którymi się przyozdobisz

i opaszesz się nimi jak panna młoda”.

¹⁹Bo twoje ruiny, gruzy i kraj zniszczony

okażą się teraz zbyt ciasne dla twych mieszkańców,

gdy oddalą się ci, którzy cię pożerali.

²⁰Jeszcze będą do ciebie mówiły dzieci, które utraciłaś:

„Ta przestrzeń jest dla mnie zbyt ciasna,

zrób mi miejsce, gdzie mógłbym się osiedlić!”.

²¹Wtedy pomyślisz:

„Kto dla mnie je urodził?

Przecież straciłam dzieci i byłam bezpłodna,

wygnana i odepchnięta.

Kto mi je odchował?

Przecież pozostałam sama.

Skąd więc one się wzięły?”.

²²Tak mówi PanBóg:

„Oto Ja podniosę rękę w stronę narodów,

ustawię znak dla ludów

i przyniosą w swoich objęciach twoich synów,

i na ramionach nieść będą twoje córki.

²³Królowie będą twoimi piastunami,

a ich księżniczki twoimi niańkami.

Z twarzą ku ziemi będą ci hołd składać

i pył twoich stóp będą zlizywać.

Wtedy poznasz, że Ja jestem Panem,

i nie zawiodą się ci, którzy Mi ufają!”.

²⁴Czy można odebrać zdobycz mocarzowi

i czy jeniec może wymknąć się zwycięzcy?

²⁵Lecz tak mówi Pan:

„Mocarzowi zostanie odebrany jeniec

i zdobycz wymknie się tyranowi,

bo z twoimi przeciwnikami Ja się rozprawię

i Ja wybawię twoje dzieci!

²⁶Sprawię, że twoi ciemięzcy jeść będą własne ciało,

i swoją krwią się upiją jak winem.

Wtedy pozna każde stworzenie,

że Ja, Pan, jestem twoim wybawcą,

twym odkupicielem, wszechmocnym Bogiem Jakuba!”.

JEZUS.

JUDA.

OBRZEZANIE,

PRZYKAZANIE.

JEROZOLIMA.