4¹Ja, Nabuchodonozor, żyłem spokojnie w swoim domu i byłem szczęśliwy we własnym pałacu. ²Lecz miałem sen, który mnie przestraszył. Przeraziły mnie senne mary i widzenia. ³Dlatego rozkazałem, żeby stawili się przede mną wszyscy mędrcy Babilonu i wyjaśnili, co ten sen oznacza. ⁴Kiedy przyszli wszyscy wróżbici, magowie, chaldejczycy i astrologowie, opowiedziałem im sen, ale oni nie potrafili powiedzieć, co oznacza.

⁵Potem stawił się przede mną Daniel, którego imię brzmi Belteszassar, zgodnie z imieniem mojego boga. Ma on ducha świętych bogów, więc opowiedziałem mu swój sen: ⁶«Belteszassarze, przełożony mędrców, wiem, że masz ducha świętych bogów i że żadna tajemnica nie jest dla ciebie zbyt trudna do odkrycia. Miałem sen, a ty powiedz, jakie jest jego znaczenie.

⁷Oto takie widzenie miałem na moim łożu: Pośrodku ziemi było bardzo wysokie drzewo. ⁸Rosło i stawało się coraz mocniejsze, wierzchołkiem sięgało nieba i było widoczne aż po krańce ziemi. ⁹Liście jego były piękne, a owoce wspaniałe. Było na nim pożywienie dla każdego. Pod nim miały swoje legowiska wszystkie dzikie zwierzęta, w jego gałęziach gnieździły się dzikie ptaki, a ono dawało pożywienie wszystkim. ¹⁰W widzeniu, które miałem na moim łożu, zobaczyłem, jak strażnik, święty, schodził z nieba. ¹¹Wołał głośno i tak mówił: ‘Zwalcie drzewo i odłamcie jego gałęzie, usuńcie liście i zniszczcie jego owoce, niech zwierzęta uciekają spod niego i ptaki z jego gałęzi. ¹²Jednak sam jego korzeń pozostawcie w ziemi, w okowach z żelaza i brązu. Niech zarośnie polną trawą, niech zwilża go rosa z nieba, niech je trawę, jak dzikie zwierzęta. ¹³Jego ludzkie serce będzie mu zabrane, a otrzyma serce zwierzęce. Niech przeminie nad nim siedem lat’.

¹⁴Stało się to z wyroku strażników, sprawa ta – z rozkazu świętych, aby żyjący wiedzieli o tym, że Najwyższy panuje nad królestwem ludzkim, że może je dać, komu zechce, i że najmniejszego z ludzi może postawić nad nim.

¹⁵Taki sen miałem ja, król Nabuchodonozor, a ty, Belteszassarze, w obecności wszystkich mędrców mojego królestwa powiedz, co on oznaczał. Bo oni nie potrafili powiedzieć, jakie jest jego znaczenie. Ty jednak potrafisz, bo masz w sobie ducha świętych bogów»”.

¹⁶Wtedy Daniel, którego imię brzmi Belteszassar, zmieszał się i zląkł własnych myśli. Król powiedział: „Belteszassarze, niech cię nie przeraża mój sen i to, co on oznacza!”. Belteszassar powiedział: „Panie mój, oby ten sen dotyczył twoich wrogów, a jego znaczenie odnosiło się do twoich przeciwników! ¹⁷Drzewem, które widziałeś, które rosło i stawało się coraz mocniejsze, które swym wierzchołkiem sięgało nieba i było widoczne aż po krańce całej ziemi, ¹⁸którego liście były piękne, a owoce wspaniałe, na którym było pożywienie dla każdego i pod którym miały swoje legowiska wszystkie dzikie zwierzęta, i w którego gałęziach gnieździły się dzikie ptaki – ¹⁹jesteś ty, królu. Stałeś się wielki i mocny, twoja wielkość dosięgła nieba, a twoje panowanie – po krańce ziemi.

²⁰Potem widział król strażnika, świętego, który schodził z nieba i mówił: «Zwalcie i porąbcie drzewo, jednak sam jego korzeń pozostawcie w ziemi w okowach z żelaza i z brązu. Niech zarośnie polną trawą, niech zwilża go rosa z nieba, niech je trawę, jak dzikie zwierzęta, aż przeminie nad nim siedem lat». ²¹Znaczenie tego jest następujące: Wyrok Najwyższego dotyczy mojego pana, króla. ²²Zostaniesz wypędzony spośród ludzi i z dziką zwierzyną będziesz przebywał. Będziesz się żywił trawą jak bydło i rosa z nieba będzie ci ochłodą. I przejdzie nad tobą siedem lat, aż poznasz, że królestwami ludzkimi rządzi Najwyższy i On je przekazuje, komu chce. ²³Rozkazano zostawić sam korzeń drzewa – twoje królestwo zostanie przy tobie, gdy uznasz, że Niebo sprawuje władzę.

²⁴Dlatego, królu, przyjmij moją radę: okup swoje grzechy sprawiedliwością, a swoje występki – miłosierdziem dla ubogich. Może w ten sposób unikniesz nieszczęścia”.

²⁵Wszystko to przyszło na króla Nabuchodonozora. ²⁶Po upływie dwunastu miesięcy przechadzał się on na dachu pałacu królewskiego w Babilonie. ²⁷Król powiedział: „Oto wielki Babilon, który zbudowałem jako królewską siedzibę, dzięki mocy mojej potęgi i dla chwały mojego majestatu”. ²⁸Kiedy król jeszcze mówił, doszedł do niego głos z nieba: „To słowo jest o tobie, królu Nabuchodonozorze: Królestwo zostało ci odebrane. ²⁹Zostaniesz wypędzony spośród ludzi i będziesz przebywał z dziką zwierzyną. Będziesz się żywił trawą jak bydło i przeminie nad tobą siedem lat, aż poznasz, że królestwami ludzkimi rządzi Najwyższy i On je przekazuje, komu chce”.

³⁰Natychmiast spełniły się te słowa na Nabuchodonozorze. Został wypędzony spośród ludzi, żywił się trawą jak bydło, a rosa z nieba była mu ochłodą. Jego włosy rosły i stały się gęste jak pióra orła, a jego pazury wielkie jak szpony ptaka.

³¹„Kiedy minęły te dni, ja, Nabuchodonozor, podniosłem oczy ku niebu i wtedy zrozumiałem wszystko. Błogosławiłem Najwyższego, żyjącego wiecznie, chwaliłem Go i wysławiałem,

bo Jego panowanie jest panowaniem wiecznym

i Jego królestwo trwa z pokolenia na pokolenie.

³²Wszystkie plemiona ziemi nic nie znaczą wobec Niego,

On według swego upodobania włada mocami nieba i plemionami ziemi.

Nikt nie może powstrzymać Jego ręki

i powiedzieć Mu: «Co czynisz?».

³³W tej chwili wróciła mi jasność umysłu i ku chwale mojego królestwa powrócił do mnie majestat i blask. Moi doradcy i książęta szukali mnie. Przywrócono mnie do godności królewskiej i otrzymałem jeszcze większą władzę. ³⁴Teraz ja, Nabuchodonozor, chwalę, wywyższam i wysławiam Króla nieba, gdyż wszystkie Jego dzieła są prawdą, a Jego drogi – sprawiedliwością. On może poniżyć tych, którzy się pysznią”.